الى أَهْلِها» «1»
صريحاً آمده است: «ولايت و حكومت را به اهلش واگذاريد». «2»
و در آيه 72 سوره «احزاب» نيز خوانديم: مسأله تكليف و مسئوليت، به عنوان يك امانت بزرگ الهى معرفى شده است: (إِنَّا عَرَضْنَا الأَمانَةَ عَلَى السَّماواتِ وَ الأَرْضِ).
و از همه مهمتر، دين و آئين خدا و كتاب او قرآن، امانت بزرگ او است، كه بايد در حفظش كوشيد.
«عهد» نيز مفهوم وسيعى دارد كه هم عهدهاى مردمى را شامل مىشود و هم عهدها و پيمانهاى الهى را؛ زيرا «عهد» هرگونه التزام و تعهدى است كه انسان نسبت به ديگرى مىدهد، و بدون شك، كسى كه ايمان به خدا و پيامبر او مىآورد، با اين ايمان تعهدات وسيعى را پذيرفته است.
در اسلام، اهميت فوق العاده زيادى به حفظ امانت و پاى بند بودن به تعهدات داده شده، و از مهمترين نشانههاى ايمان معرفى گرديده است. «3»
***
در چهارمين وصف اضافه مىكند: «كسانى كه براى اداى شهادتشان، قيام مىكنند» «وَ الَّذِينَ هُمْ بِشَهاداتِهِمْ قائِمُونَ».
زيرا اقامه شهادت عادلانه، و ترك كتمان آن، از مهمترين پايههاى اقامه عدالت در جامعه بشرى است.
آنها كه مىگويند: چرا ما به شهادت و گواهى دادن بر ضد اين و آن، عداوت افراد را بخريم و درد سر براى خود بيافرينيم؟ افرادى بىاعتنا به حقوق انسانى، فاقد روح اجتماعى و غير متعهد نسبت به اجراى عدالتند.