«فاحِشَه» كار زشت مهم افتاده است، به خصوص اين كه با وصف «مُبَيِّنَه» نيز توصيف شده است.
اين احتمال نيز وجود دارد: منظور از فاحشه «عمل منافى با عفت» باشد، و در روايتى از امام صادق عليه السلام نيز نقل شده، و منظور از خارج ساختن در اين صورت، بيرون بردن براى اجراى حدّ و سپس بازگشت به خانه.
اما جمع ميان هر دو معنى نيز ممكن است.
و باز، به دنبال بيان اين احكام، به عنوان تأكيد مىافزايد: «اين حدود و مرزهاى الهى است، هر كس از حدود الهى تجاوز كند، به خويشتن ستم كرده» «وَ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ وَ مَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ».
چرا كه، اين قوانين و مقررات الهى، ضامن مصالح خود مكلفين است، و تجاوز از آن، خواه از ناحيه مرد باشد يا زن، لطمه به سعادت خود آنان مىزند.
و در پايان آيه، ضمن اشاره لطيفى به فلسفه عدّه، و عدم خروج زنان از خانه و اقامتگاه اصلى، مىفرمايد: «تو نمىدانى شايد خداوند بعد از اين ماجرا وضع تازه و وسيله اصلاحى فراهم سازد» «لا تَدْرِي لَعَلَّ اللَّهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذلِكَ أَمْراً».
با گذشتن زمان، طوفان خشم و غضب كه غالباً موجب تصميمهاى ناگهانى در امر طلاق و جدائى مىشود، فرو مىنشيند، و حضور دائمى زن در خانه در كنار مرد در مدت عدّه، و يادآورى عواقب شوم طلاق، مخصوصاً در آنجا كه پاى فرزندانى دركار است، و اظهار محبت هر يك نسبت به ديگرى، زمينهساز رجوع مىگردد، و ابرهاى تيره و تار دشمنى و كدورت را غالباً از آسمان زندگى آنها دور مىسازد.
جالب اين كه: در حديثى از امام باقر عليه السلام مىخوانيم: الْمُطَلَّقَةُ تَكْتَحِلُ وَ