اينجا حركت نمىكنيم تا با اين قوم پيكار كنيم، و براى تأكيد بر اين امر مهم، از همراهانش دعوت كرد تا با او تجديد بيعت كنند، مسلمانان در زير درختى كه آنجا بود، جمع شدند و با حضرتش بيعت كردند كه: هرگز پشت به ميدان نكنند و تا آنجا كه در توان دارند، در قلع و قمع دشمن بكوشند.
اين موضوع به گوش مشركان «مكّه» رسيد و رعب و وحشتى در قلوب آنها افكند، و همين امر سبب شد كه آنها به اين صلح ناخوشايند تن در دهند.
اين بيعت را از اين جهت «بيعت رضوان» مىنامند كه در آيه 18 همين سوره آمده است: لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ: «خداوند از مؤمنان «راضى» شد، هنگامى كه در زير آن درخت، با تو بيعت مىكردند».
به هر حال، قرآن مجيد در آيه مورد بحث، مىگويد: «كسانى كه با تو بيعت مىكنند در حقيقت با خدا بيعت مىكنند، و دست خدا بالاى دست آنها است» «إِنَّ الَّذِينَ يُبايِعُونَكَ إِنَّما يُبايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ».
«بيعت» به معنى پيمان بستن براى فرمانبردارى و اطاعت از كسى است، و چنين مرسوم بوده: آن كس كه پيمان اطاعت مىبست، دست خود را در دست پيشوا و رهبر خود مىگذاشت، و پيمان وفادارى را از اين طريق اظهار مىداشت.
و از آنجا كه به هنگام «معامله و بيع» نيز دست به دست هم مىدادند و قرار داد معامله را مىبستند، واژه «بيعت» به اين پيمانها اطلاق شده است- به خصوص اين كه آنها در پيمان خود، گوئى جان خويش را در معرض معامله با فردى كه با او اعلام وفادارى داشتند قرار مىدادند-.
و از اينجا معنى يَدُ اللَّهِ فَوْقَ ايْدِيْهِم: «دست خدا بالاى دست آنها است»، روشن مىشود، اين تعبير «كنايه» از آن است كه بيعت با پيامبر صلى الله عليه و آله يك بيعت