حضرت كردند، مجموع اين حوادث ايجاب مىكرد كه موقعيت يا عظمت پيامبر صلى الله عليه و آله بار ديگر مورد تأكيد قرار گيرد.
لذا در نخستين آيه مورد بحث، پيامبر صلى الله عليه و آله را مخاطب قرار داده مىگويد: «ما تو را گواه و بشارت دهنده، و بيم دهنده فرستاديم» «إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِيراً».
اين سه توصيف بزرگ و سه مقام برجسته، از مهمترين مقامات پيامبر صلى الله عليه و آله است: «گواه بودن» و «بشير» و «نذير» بودن، گواه بر تمام امت اسلام، بلكه به يك معنى گواه بر همه امتها، چنان كه در آيه 41 «نساء» آمده است: فَكَيْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَ جِئْنا بِكَ عَلى هؤُلاءِ شَهِيداً: «حال آنها چگونه است آن روزى كه از هر امتى، شاهد و گواهى (بر اعمالشان) مىآوريم، و تو را نيز بر آنان گواه خواهيم آورد»؟!.
و در آيه 105 سوره «توبه» مىفرمايد: وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ: «بگو: عمل كنيد! خداوند و فرستاده او و مؤمنان، اعمال شما را مىبينند»!.
اصولًا هر انسانى گواهان زيادى دارد:
قبل از هر كس، «خداوند» كه عالم الغيب و الشهاده است، ناظر بر همه اعمال و نيّات ماست.
بعد از او، «فرشتگان» مأمور ضبط اعمال آدمى هستند چنان كه در آيه 21 سوره «ق» اشاره شده است: وَ جاءَتْ كُلُّ نَفْسٍ مَعَها سائِقٌ وَ شَهِيدٌ.
سپس «اعضاى پيكر آدمى» و حتى پوست تن او گواهى مىدهند: يَوْمَ تَشْهَدُ عَلَيْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَ أَيْدِيهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ: «در آن روز زبانها و دستها و پاهايشان بر ضد آنها به اعمالى كه مرتكب مىشدند گواهى