وَ قَبْلَ غُرُوبِها وَ مِنْ آناءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَ أَطْرافَ النَّهارِ لَعَلَّكَ تَرْضى: «قبل از طلوع آفتاب، و پيش از غروب آن، و همچنين در اثناء شب، و اطراف روز، تسبيح و حمد پروردگارت را به جا آور تا خشنود شوى».
جمله «لَعَلَّكَ تَرْضى» نشان مىدهد كه اين عبادات و تسبيحات، نقش مهمى در آرامش فكر و رضايت خاطر آدمى دارد، و به او در برابر حوادث سخت، نيرو و توان مىبخشد.
اين نكته، نيز قابل توجه است كه در آيه 49 سوره «طور» چنين آمده است: وَ مِنَ اللَّيْلِ فَسَبِّحْهُ وَ إِدْبارَ النُّجُومِ: «برخى از شب را تسبيح خدا كن، و به هنگام پشت كردن ستارگان». «1»
در حديثى «على» عليه السلام فرموده: «ادبار السجود» دو ركعت نافلهاى است كه بعد از مغرب مىخوانند (توجه داشته باشيد نافله مغرب چهار ركعت است، كه در اينجا فقط به دو ركعت آن اشاره شده) و «ادبار النجوم» دو ركعت نافله صبح است كه قبل از نماز صبح و به هنگام غروب ستارگان به جا مىآورند». «2»
در روايتى نيز آمده است: منظور از «ادبار السجود»، همان نماز «وتر» است كه در آخر شب انجام مىشود. «3»
به هر حال، تفسير اول از همه مناسبتر به نظر مىرسد، هر چند وسعت و گسترش مفهوم تسبيح، بسيارى از تفسيرهاى ديگر را كه در روايات به آن اشاره شده، شامل مىگردد.
***