حسين عليه السلام و مجالس يادبود و ايام عاشوراى او خوانده بود، چگونه با دست خالى از هر گونه سلاح، قدرتمندترين سلاطين جبار را از تخت خود پائين كشيدهاند.
آرى ما با چشم ديديم، چگونه خون حسين عليه السلام در عروق آنها به جريان افتاد، و تمام محاسبات سياسى و نظامى ابرقدرتها را بر هم زد.
آيا اين پيروزى حسين عليه السلام و يارانش نبود، كه توانستند بعد از 13 قرن چنان قدرتنمائى كنند؟!
***
سؤال ديگر
سؤال ديگرى نيز در اينجا مطرح مىشود، و آن اين كه: آيه فوق مىگويد: در روز قيامت عذرخواهى ظالمان مؤثر نيست، در حالى كه در آيه 36 سوره «مرسلات» مىخوانيم، در آن روز اصلًا به آنها اجازه عذرخواهى داده نمىشود، «وَ لايُؤْذَنُ لَهُمْ فزيَعْتَذِرُونَ» اين دو چگونه با هم سازگار است؟
در پاسخ بايد به دو نكته توجه كرد: نخست اين كه، روز قيامت «مواقفى» دارد كه شرائط آن با هم متفاوت است، در پارهاى از «مواقف»، زبان از كار مىافتد و دست و پا و اعضاء و جوارح، به سخن مىآيند و گواهى مىدهند، اما در پارهاى ديگر از «مواقف»، زبان گشوده مىشود و انسان سخن مىگويد، چنان كه آيه 65 سوره «يس» از يكسو، و آيات گذشته همين سوره، درباره گفتگوها و مشاجرات دوزخيان، شاهد اين مدعا است.
بنابراين، هيچ مانعى ندارد كه، در بعضى از «مواقف» اجازه عذرخواهى به آنها داده نشود؟ در حالى كه در «مواقف» ديگر عذرخواهى مىكنند، اما سودى ندارد.