تفسير نمونه - مكارم شيرازى، ناصر - کتابخانه مدرسه فقاهت

نام کتاب : تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 2 صفحه : 57

مفسر عاليقدر «مرحوم طبرسى» مى‌گويد: «به اعتقاد علماى ما، محصور اگر به خاطر بيمارى بوده باشد، قربانى او را در حرم بايد ذبح كنند و اگر به خاطر جلوگيرى از دشمن باشد در همان جا كه جلوگيرى شده است ذبح مى‌كند». «1»
ولى بعضى ديگر از مفسران، اين جمله را ناظر به تمام حجاج مى‌دانند و مى‌گويند: هيچ كس حق ندارد، تقصير كند (سر بتراشد و از احرام خارج گردد) مگر اين كه قربانى را در محلش ذبح كند (قربانى حج در منى‌ و قربانى عمره در مكّه).
به هر صورت، منظور از رسيدن قربانى به محلش، آن است كه به آن محل برسد و ذبح شود، و اين تعبير كنايه‌اى از ذبح است.
با توجه به عموميت تعبيرى كه در آيه وارد شده است، تفسير دوم مناسب‌تر به نظر مى‌رسد كه هم شامل محصور است و هم غير محصور.
4- و بعد از آن مى‌فرمايد: «اگر كسى از شما بيمار بود و يا ناراحتى در سر داشت (و ناچار بود سر خود را قبل از آن موقع بتراشد) بايد «فديه» (كفاره‌اى) از قبيل روزه، يا صدقه، يا گوسفندى بدهد» «فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَريضاً أَوْ بِهِ أَذىً مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْيَةٌ مِنْ صِيامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ».
«نُسُك» در اصل جمع «نَسيكَه» به معنى حيوان ذبح شده است، اين واژه به معنى عبادت نيز آمده است. «2»
لذا «راغب» در «مفردات»، بعد از آن كه «نُسُك» را به عبادت تفسير مى‌كند، مى‌گويد: اين واژه در مورد اعمال حج به كار مى‌رود، و «نَسيكَه» به معنى «ذبيحه» است.
بعضى از مفسران نيز آن را در اصل به معنى شمش‌هاى نقره مى‌دانند و اين

نام کتاب : تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 2 صفحه : 57

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست