چرا تعبير به قَرْض؟
در چندين آيه از قرآن مجيد (و از جمله آيه بالا) در مورد انفاق در راه خدا تعبير به «قَرْض» و وام دادن به پروردگار، آمده است، و اين نهايت لطف خداوند نسبت به بندگان را از يك سو، و كمال اهميت مسأله انفاق را از سوى ديگر مىرساند.
با اين كه مالك حقيقى سراسر هستى او است، و انسانها تنها به عنوان نمايندگى خداوند، در بخش كوچكى از آن، تصرف مىكنند، چنان كه در آيه 7 سوره «حديد» مىخوانيم: آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ أَنْفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُمْ مُسْتَخْلَفينَ فيهِ: «ايمان به خدا و رسولش بياوريد و از آنچه خداوند شما را در آن نماينده خود ساخته، انفاق كنيد»، ولى با اين حال از بنده خود استقراض مىكند، آن هم استقراضى با چنين سود بسيار فراوان، «كرم بين و لطف خداوندگار»!
در «نهج البلاغه» آمده است: وَ اسْتَقْرَضَكُمْ وَ لَهُ خَزائِنُ السَّماواتِ وَ الأَرْضِ وَ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ وَ إِنَّما أَرادَ أَنْ يَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا: «خداوند از شما در خواست قرض كرده در حالى كه گنجهاى آسمان و زمين از آن او، و بىنياز و ستوده است، (آرى اينها نه از جهت نياز او است) بلكه مىخواهد شما را بيازمايد كه كدام يك نيكوكارتريد». «1»
***