محدود به خود نمىكند.
و لذا، در احاديث اسلامى مىبينيم: در مسأله تأسّى، «مهمترين» و «سادهترين» مسائل مطرح شده است.
در حديثى از اميرمؤمنان على عليه السلام مىخوانيم: انَّ الصَّبْرَ عَلى وُلاةِ الأَمْرِ مَفْرُوضٌ لِقَوْلِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ لِنَبِيِّهِ صلى الله عليه و آله فَاصْبِرْ كَما صَبَرَ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ، وَ ايْجابُهُ مِثْلَ ذلِكَ عَلى أَوْلِيائِهِ وَ أَهْلِ طاعَتِهِ، بِقَوْلِهِ لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِى رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ:
«صبر و شكيبائى بر حاكمان اسلامى واجب است، چرا كه خداوند به پيامبرش دستور مىدهد: شكيبائى كن آن چنان كه پيامبران اولوا العزم شكيبائى كردند، و همين معنى را بر دوستان و اهل طاعتش با دستور به تأسّى جستن به پيامبر، واجب فرموده است». «1»
در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام آمده است: پيامبر صلى الله عليه و آله هنگامى كه نماز عشا را مىخواند، آب وضو و مسواكش را بالاى سرش مىگذاشت، و سر آن را مىپوشانيد ... سپس كيفيت خواندن نماز شب پيامبر صلى الله عليه و آله را بيان مىفرمايد و در آخر آن مىگويد: «لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِى رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ». «2»
و به راستى اگر پيامبر صلى الله عليه و آله در زندگى ما، اسوه باشد، در ايمان و توكلش، در اخلاص و شجاعتش، در نظم و نظافتش، و در زهد و تقوايش، به كلى برنامههاى زندگى ما دگرگون خواهد شد، و نور و روشنائى، سراسر زندگى ما را فرا خواهد گرفت.
امروز، بر همه مسلمانان، مخصوصاً جوانان با ايمان و پرجوش، فرض