و سرانجام در آخرين آيه، به پيامبر دستور مىدهد: خدا را در برابر اين همه نعمتهاى بزرگ، مخصوصاً نعمت هدايت، حمد و ستايش كند مىفرمايد: «بگو حمد براى خدا است» «وَ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ».
اين حمد و ستايش هم به نعمت قرآن بازمىگردد، هم هدايت الهى و هم مىتواند مقدمهاى براى جمله بعد باشد كه مىگويد:
«به زودى خداوند آياتش را به شما نشان مىدهد تا آن را بشناسيد» «سَيُرِيكُمْ آياتِهِ فَتَعْرِفُونَها».
اين تعبير، اشاره به آن است كه: با گذشت زمان و پيشرفت علم و دانش و خرد آدمى، هر روز پرده از آيات جديد و اسرار تازهاى از عالم هستى برداشته مىشود، و روز به روز، به عظمت قدرت و عمق حكمت پروردگار آشناتر مىشويد، و اين ارائه آيات، هرگز قطع نمىشود و در طول عمر بشر همچنان ادامه دارد.
اما اگر با اين همه، باز راه خلاف و انحراف بپيمائيد، بدانيد «پروردگار شما هرگز از كارهائى كه انجام مىدهيد، غافل نيست» «وَ ما رَبُّكَ بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ».
گمان نكنيد اگر خداوند كيفر شما را به لطفش تأخير مىاندازد، دليل اين است كه: از اعمالتان آگاه نيست، و يا حساب و كتاب آن محفوظ نمىماند.
جمله «وَ ما رَبُّكَ بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ» كه عيناً- يا با كمى تفاوت- در نُه مورد از قرآن مجيد تكرار شده، جملهاى است كوتاه، تهديدى است پر معنا و هشدارى است به همه انسانها.
***
با آخرين آيه سوره نمل جلد 15 تفسير نمونه پايان مىگيرد، و الآن غروب