و به دنبال آن، اضافه مىكند: تصور نكنيد ايمان آوردن شما سودى به حال من و يا از آن بالاتر سودى براى خداوند بزرگ دارد، نه «هر كس هدايت شود براى خود هدايت شده» «فَمَنِ اهْتَدى فَإِنَّما يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ».
و تمام منافع هدايت، چه در اين جهان، و چه در جهان ديگر، عائد خود او مىشود.
«و هر كس گمراه شود، وزر و وبالش به گردن خود او است، بگو من فقط از انذار كنندگان و بيم دهندگانم» «وَ مَنْ ضَلَّ فَقُلْ إِنَّما أَنَا مِنَ الْمُنْذِرِينَ».
و عواقب شوم آن دامن مرا نمىگيرد، وظيفه من بلاغ مبين و ابلاغ آشكار است، وظيفه من ارائه طريق و اصرار بر پيمودن راه است، اما آن كس كه مايل است در گمراهى بماند، تنها خويشتن را بدبخت كرده.
جالب اين كه: در مورد هدايت مىگويد: هر كسى هدايت شود، به سود خويش است ولى در مورد ضلالت نمىگويد به زيان خود او است، بلكه مىگويد: «من از منذرين هستم».
اين تفاوت تعبير، ممكن است اشاره به اين باشد كه: من در برابر گمراهان، هرگز سكوت نمىكنم، و آنها را به حال خود رها نمىسازم، بلكه پيوسته انذار مىكنم، به اين كار ادامه مىدهم و خسته نمىشوم؛ چرا كه من انذار كنندهام.
(البته در بعضى ديگر از آيات قرآن هر دو تعبير، مشابه آمده است ولى مىدانيم تفاوت تعبيرات، هماهنگ با تفاوت مقامات است و گاه براى القاء معانى مختلف و متفاوت مىباشد).
قابل توجه اين كه: اين سوره، با ذكر اهميت قرآن آغاز شده، و با تأكيد بر تلاوت قرآن پايان مىگيرد و ابتدا و انتها، قرآن است.
***