136 قالُوا سَواءٌ عَلَيْنا أَ وَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُنْ مِنَ الْواعِظِينَ
137 إِنْ هذا إِلَّا خُلُقُ الأَوَّلِينَ
138 وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ
139 فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْناهُمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ
140 وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ
ترجمه:
136- آنها قوم عاد گفتند: «براى ما تفاوت نمىكند، چه ما را اندرز كنى يا نكنى؛ (بيهوده خود را خسته مكن)!
137- اين همان روش (و افسانههاى) پيشينيان است!
138- و ما هرگز مجازات نخواهيم شد»!
139- آنان هود را تكذيب كردند، ما هم نابودشان كرديم؛ و در اين، آيت و نشانهاى است (براى آگاهان؛) ولى بيشتر آنان مؤمن نبودند!
140- و پروردگار تو توانا و مهربان است!
تفسير:
ما را انذار مده كه در ما اثر نمىكند!
در آيات پيشين گفتگوهاى پر مغز پيامبر دلسوز، «هود» عليه السلام را با قوم سركش «عاد» ديديم، اكنون پاسخهاى نامعقول و موذيانه آن قوم را ملاحظه مىكنيم، قرآن مىگويد: «آنها در پاسخ گفتند: زياد خود را خسته مكن، براى ما هيچ تفاوت