قطعى گرديده، اما براى اين كه سخت كيفر ببينند، نعمت را بر آنها گسترده مىسازد تا كاملًا غرق نعمت شوند، و درست در همان حال كه سخت در لذائذ غوطهورند تازيانه عذاب بر آنها مىكوبد تا دردناكتر باشد، و رنج محرومان و ستمديدگان را به خوبى احساس كنند.
***
آخرين آيه مورد بحث، كه آخرين آيه سوره «انبياء» است همچون نخستين آيه اين سوره سخن از غفلت مردم بىخبر مىگويد، و به عنوان نقل قول از پيامبر صلى الله عليه و آله در يك عبارت نفرين مانند، ناراحتى او را از اين همه غرور و غفلت منعكس مىكند، مىگويد: پيامبر بعد از مشاهده اين همه اعراض و روىگردانى «عرض كرد: پروردگار من! به حق داورى فرما، و اين گروه طغيانگر را طبق قانون عدالتت كيفر ده»! «قالَ رَبِّ احْكُمْ بِالْحَقِّ».»
در دومين جمله روى سخن را به مخالفان كرده مىگويد: «پروردگار همه ما خداوند رحمان است، و ما از پيشگاه مقدسش در برابر نسبتهاى ناروائى كه شما به او و ما مىدهيد استمداد مىطلبيم» «وَ رَبُّنَا الرَّحْمنُ الْمُسْتَعانُ عَلى ما تَصِفُونَ».
در حقيقت با كلمه «رَبُّنا» آنها را به اين واقعيت توجه مىدهد كه ما همه مربوب و مخلوقيم و او خالق و پروردگار همه ما است.
تعبير به «الرَّحْمن» كه اشاره به رحمت عامه پروردگار است به آنها گوشزد مىكند كه: سر تا پاى وجود شما را رحمت الهى فرا گرفته، چرا لحظهاى درباره آفريننده اين همه نعمت و رحمت نمىانديشيد؟