60- مگر آنان كه توبه كنند، و ايمان بياورند، و كار شايسته انجام دهند؛ چنين كسانى داخل بهشت مىشوند، و كمترين ستمى به آنان نخواهد شد.
تفسير:
اينها پيامبران راستين بودند، اما ...
در آخرين قسمت از يادآورىهاى اين سوره، سخن از ادريس عليه السلام پيامبر، به ميان آمده است.
نخست، مىگويد: «در كتاب آسمانيت (قرآن) از ادريس ياد كن كه او صديق و پيامبر بود» «وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِدْرِيسَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيّاً».
«صِدِّيق» همان گونه كه سابقاً هم گفتهايم: به معنى شخص بسيار راستگو، تصديق كننده آيات خداوند و تسليم در برابر حق و حقيقت است.
***
آنگاه به مقام بلند پايه او اشاره كرده مىگويد: «ما او را به مقام بلندى رسانديم» «وَ رَفَعْناهُ مَكاناً عَلِيّاً».
در اين كه منظور، عظمت مقام معنوى ادريس يا بلندى مكان حسى او است در ميان مفسران گفتگو است.
بعضى همان گونه كه ما انتخاب كرديم آن را اشاره به مقامات معنوى و درجات روحانى اين پيامبر بزرگ مىدانند.
و بعضى معتقدند: خداوند ادريس را همچون مسيح عليه السلام به آسمان برد و تعبير «مَكاناً عَلِيّاً» را در آيه فوق اشاره به همين مىدانند.
ولى اطلاق كلمه «مكان»، به مقامات معنوى، امرى متداول و معمول است در سوره «يوسف» آيه 77 مىخوانيم: يوسف به برادران خود كه كار خلافى