است و ويرانگر، نه مصلح و تكاملآفرين.
***
آيه بعد، مجدداً هشدار مىدهد كه: «به خاطر بياوريد روزى را كه خداوند مىفرمايد شريكهائى را كه براى من مىپنداشتيد صدا بزنيد تا به كمك شما بيايند» «وَ يَوْمَ يَقُولُ نادُوا شُرَكائِيَ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ».
يك عمر دم از آنها مىزديد، و در آستانشان سجده مىنموديد، اكنون كه امواج عذاب و كيفر اطراف شما را احاطه كرده، فرياد بزنيد، لااقل ساعتى به كمكتان بشتابند.
آنها كه گويا هنوز رسوبات افكار اين دنيا را در مغز دارند فرياد مىزنند «آنها را مىخوانند، ولى اين معبودهاى پندارى حتى پاسخ به نداى آنها نمىدهند» تا چه رسد به اين كه: به كمكشان بشتابند «فَدَعَوْهُمْ فَلَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُمْ».
«و ما در ميان آنها كانون هلاكتى قرار دادهايم» «وَ جَعَلْنا بَيْنَهُمْ مَوْبِقاً». «1»
***
آخرين آيه مورد بحث، سرانجام كار پيروان شيطان و مشركان را چنين بيان مىكند: «در آن روز، گنهكاران آتش دوزخ را مىبينند» «وَ رَأَى الْمُجْرِمُونَ النَّارَ».
و آتشى كه هرگز آن را باور نكرده بودند در برابر چشمان آنها آشكار مىشود.
در اينجا پى به اشتباهات گذشته خود مىبرند: «و يقين مىكنند كه در آتش ورود خواهند كرد و هم آتش در آنها»! «فَظَنُّوا أَنَّهُمْ مُواقِعُوها».
«و نيز به يقين مىفهمند: هيچ گونه راه گريز از آن نخواهند يافت» «وَ لَمْيَجِدُوا عَنْها مَصْرِفاً».