اين تفسير، نكته جالبى در بر دارد. و آن اين كه: نيت انسان كه از اعتقادات او برمىخيزد، به عمل او شكل مىدهد، و اصولًا، خود نيت يك نوع شاكله، يعنى امر مقيد كننده است، لذا گاهى نيت را به خود عمل، تفسير فرموده و گاه آن را برتر از عمل شناخته؛ چرا كه به هر حال «خط عمل» منشعب از «خط نيت» است.
در روايت ديگرى مىخوانيم: از امام صادق عليه السلام پرسيدند: آيا مىتوان در معابد يهود و كليساهاى نصارى نماز خواند؟ فرمود:
«در آنها نماز بخوانيد» كسى مىپرسد: آيا در آن نماز بخوانيم هر چند آنها هم در آن نماز مىخوانند؟ فرمود:
آرى، مگر قرآن نمىخوانى آنجا كه مىفرمايد: قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلى شاكِلَتِهِ فَرَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَنْ هُوَ أَهْدى سَبِيلًا سپس فرمود: تو به سوى قبلهات نماز بخوان و آنها را رها كن». «1»
***