اشاره به اينكه كمبود شما از ناحيه اعجاز نيست چون بهقدر لازم پيامبر معجزه ارائه كرده است. كمبود شما از درون وجود خودتان است، لجاجتها، تعصّبها، جهالتها و گناهانى كه سدّ راه توفيق مىشود، مانع از ايمان شماست.
بنابراين بهسوى خدا بازگرديد و انابه كنيد و پردههاى جهل و غرور و خودخواهى را از مقابل چشم عقل و فكرتان كنار بزنيد تا جمال حق را بهروشنى ببينيد، چرا كه:
جمال يار ندارد نقابو پرده ولى غبار ره بنشان تا نظر توانى كرد
در آيه بعد تفسير بسيار جالبى از «مَن أنابَ» (كسى كه بهسوى خدا بازگردد) بيان كرده مىفرمايد: «آنان كسانى هستند كه ايمان آوردهاند و دلهايشان به ذكر خدا مطمئن (و آرام) است» (الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ).
سپس بهعنوان يك اصل جاودان و فراگير مىفرمايد: «آگاه باشيد! تنها با ياد خدا دلها آرامش مىيابد» (أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ).*
و در آخرين آيه مورد بحث با ذكر سرنوشت و پايان كار افراد باايمان، مضمون آيات پيشين را چنين تكميل مىكند: «آنان كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند، پاكيزهترين (زندگى) نصيبشان است و بهترين سرانجامها» (الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَ حُسْنُ مَابٍ).
بسيارى از مفسّران بزرگ، كلمه «طوبى» را مؤنّث «اطيب» دانستهاند كه مفهومش بهتر و پاكيزهتر، يا بهترين و پاكيزهترين است و با توجّه به اينكه متعلّق آن محذوف است، مفهوم اين كلمه از هر نظر وسيع و نامحدود خواهد بود.
نتيجه اينكه با ذكر جلمه «طوبى لَهُم» همه نيكىها و پاكىها براى آنان پيشبينى