معروفترين كتب «وهابيه» است، و هم اكنون در بسيارى از مدارس دينى «حجاز» به عنوان يك كتاب درسى شناخته مىشود، از «ابن قيم» چنين نقل شده: «احاديث در زمينه شفاعت مجرمان از ناحيه پيامبر صلى الله عليه و آله متواتر است، و صحابه و اهل سنت عموماً بر اين موضوع اجماع دارند، و منكر آن را بدعتگذار مىدانند و به او انتقاد مىكنند و او را گمراه مىشمرند». «1»
اكنون پيش از آن كه به بحث درباره اثرات اجتماعى و روانى شفاعت بپردازيم و ايرادهاى چهارگانه را در شعاع فلسفه شفاعت مورد بررسى قرار دهيم نگاهى به آثار معنوى آن از نظر منطق خدا پرستان و معتقدان به شفاعت مىكنيم كه اين نگاه روشنگر بحث آينده در زمينه واكنشهاى اجتماعى و روانى اين مسأله خواهد بود. «2»
در ميان علماى عقائد اسلامى در زمينه چگونگى تأثير معنوى شفاعت گفتگو است:
جمعى كه به نام «وعيديه» معروف هستند (آنها كه اعتقاد به خلود مرتكبان گناهان كبيره در جهنم دارند) معتقدند: شفاعت اثرى در زدودن آثار گناه ندارد، بلكه تأثير آن تنها در قسمت پيشرفت و تكامل معنوى و افزايش پاداش و ثواب است.
در حالى كه «تفضيليه» (آنها كه اعتقاد به خلود اصحاب كبائر ندارند) معتقدند شفاعت در زمينه گناهكاران است، و اثرش سقوط مجازات و كيفر مىباشد.
ولى محقق معروف «خواجه نصير الدين طوسى» در كتاب «تجريد