در نهمين توصيه مى‌فرمايد: «به نيكوكاران و اهل خير نزديك شو تا از آنها شوى و از بدكاران و اهل شر دور شو تا از آنها جدا گردى»؛ (قَارِنْ أَهْلَ الْخَيْرِ تَكُنْ مِنْهُمْ، وَبَايِنْ أَهْلَ الشَّرِّ تَبِنْ عَنْهُمْ).

اشاره به اينكه تأثير مجالست و هم‌نشينى غير قابل انكار است؛ همنشينى با بدان انسان را بدبخت و با نيكان انسان را خوشبخت مى‌سازد. در قرآن مجيد اشاره روشنى به اين معنا شده است آنجا كه مى‌فرمايد: «وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى‌ يَدَيْهِ يَقُولُ يا لَيْتَنِى اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبيلًا* يا وَيْلَتى‌ لَيْتَنِى لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَليلًا* لَقَدْ أَضَلَّنِى عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِى وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولًا»؛ به ياد آور روزى را كه ستمكار دست خود را (از شدت حسرت) به دندان مى‌گزد و مى‌گويد: اى كاش با رسول (خدا) راهى برگزيده بودم* اى واى بر من، كاش فلان (شخص گمراه) را به دوستى انتخاب نكرده بودم* او مرا از يادآورى (حق) گمراه ساخت بعد از آنكه (ياد حق) به سراغ من آمده بود و شيطان هميشه انسان را تنها و بى‌ياور مى‌گذارد». [1]

پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله در حديث معروفى مى‌فرمايد: «الْمَرْءُ عَلَى دِينِ خَلِيلِهِ وَقَرِينِهِ؛ انسان بر همان دينى است كه دوست و رفيقش دارد». [2]

همين امر سبب مى‌شود كه بهترين راه براى شناخت شخصيت انسانى پيچيده و ناشناخته نگاه به همنشينان او باشد، همان گونه كه در حديث امير مؤمنان على عليه السلام وارد شده است: «فَمَنِ اشْتَبَهَ عَلَيْكُمْ أَمْرُهُ وَ لَمْ تَعْرِفُوا دِينَهُ فَانْظُرُوا إِلَى خُلَطَائِهِ فَإِنْ كَانُوا أَهْلَ دِينِ اللَّهِ فَهُوَ عَلَى دِينِ اللَّهِ وَ إِنْ كَانُوا عَلَى غَيْرِ دِينِ اللَّهِ فَلَا حَظَّ لَهُ مِنْ دِينِ اللَّه؛ اگر حال كسى بر شما مشتبه شد و دين او را نشناختيد به همنشينان او نگاه كنيد؛ اگر اهل دين الهى باشند او هم بر دين خداست و اگر بر

[1]. فرقان، آيه 27-/ 29.

[2]. كافى، ج 2، ص 375، ح 3.