نكته مسافران جهان ديگر

در تعبيرات امام عليه السلام در اين فقرات، انسان‌ها به مسافرانى تشبيه شده‌اند كه بر مركبى تندرو سوارند و اين مركب آنها را به سوى منزلگاه نهايى پيش مى‌برد.

شك نيست كه گروهى از اين مسافران در ايستگاه‌هاى وسط راه پياده مى‌شوند و گروه ديگرى به راه خود همچنان تا پايان عمر طبيعى ادامه مى‌دهند و عجب اينكه هيچ كس نمى‌داند در كدام ايستگاه او را پياده مى‌كنند.

دو چيز اين سفرمسلم است است: بدون اختيار بودن آن و اينكه پايان مقررى دارد.

گروهى اين سفر را در حال خواب مى‌پيمايند و عدّه‌اى بيدارند و بعضى گاه خواب و گاه بيدار؛ آنها كه بيدارند پس از پياده شدن نعمت‌ها و بركات فراوانى كه در هر ايستگاه موجود است و به آن نياز دارند تهيه مى‌كنند و آنها كه در خوابند و يا موقعيت خود را نمى‌دانند به مفهوم «الناس نيام اذا ماتوا انتبهوا» [1] دست خالى به مقصد مى‌رسند.

انبيا و رسولان الهى مأمورانى هستند كه پيوسته در مسير راه به مسافران هشدار مى‌دهند و بر خواب‌آلودگان فرياد مى‌زنند كه برخيزيد و از توقفگاه‌هاى وسط راه آنچه نياز داريد برگيريد، چرا كه وقتى به مقصد رسيديد در آنجا تهيه وسائل مورد نياز ابداً امكان ندارد واز آن مهم‌تر اينكه بازگشت دراين مسير نيز ممكن نيست.

گروهى اين سخنان را باور مى‌كنند و از جان و دل مى‌پذيرند و گروهى انكار مى‌كنند يا ناباورانه به آن گوش مى‌دهند و هنگامى كه به مقصد رسيدند به واقعيّت تمام آن سخنان پى مى‌برند و فرياد وا حسرتاه سر مى‌دهند و نعره «يا لَيْتَنا نُرَدُّ وَ لا نُكَذِّبَ بِآياتِ رَبِّنا وَ نَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنين‌» از آنها شنيده مى‌شود؛ ولى چه سود؟ [2]

[1]. بحار الانوار، ج 4، ص 43.

[2]. انعام، آيه 27.