شده‌اند، دنيا را به عنوان معبود خود برگزيده‌و دنيا نيز آنها را به بازى گرفته و آنها هم به بازى با دنيا سرگرم شده‌اند و ماوراى آن را به فراموشى سپرده‌اند»؛ (لَيْسَ لَهَا رَاعٍ يُقِيمُهَا، وَ لَا مُسِيمٌ‌ [1] يُسِيمُهَا، سَلَكَتْ بِهِمُ الدُّنْيَا طَرِيقَ الْعَمَى‌، وَ أَخَذَتْ بِأَبْصَارِهِمْ عَنْ مَنَارِ الْهُدَى‌ فَتَاهُوا [2] فِي حَيْرَتِهَا، وَ غَرِقُوا فِي نِعْمَتِهَا، اتَّخَذُوهَا رَبّاً، فَلَعِبَتْ بِهِمْ وَ لَعِبُوا بِهَا، وَ نَسُوا مَا وَرَاءَهَا).

اين همان گروهى هستند كه در هر زمان به خصوص در دنياى امروز وجود دارند؛ جهان را جولانگاه خود قرار داده و همه جا را به فساد مى‌كشند؛ علاقه بى حد و حصر به مال و ثروت و جاه و مقام، چشم آنها را از ديدن حقايق كور كرده و گوش آنها را براى شنيدن سخن حق كر كرده است. غرق نعمت‌هاى مادى و زر و زيور و عابدان درهم و دينارند و براى به دست آوردن دنيا گاه آتش جنگ به پا مى‌كنند و گاه سلاح‌هاى كشتار جمعى ساخته و به قيمت گزاف در اختيار اين و آن قرار مى‌دهند و آنها را به جان هم مى‌اندازند. دنيا بازيچه آنهاست و آنها هم بازيچه دنيا و به همين دليل، خدا و روز حساب و برنامه‌هاى آخرت را به كلى فراموش كرده‌اند.

امام عليه السلام، فرزند دلبندش را هشدار مى‌دهد كه خود را از اين چهار گروه دور دارد؛ نه فقط فرزند امام عليه السلام بلكه همه انسان‌ها مخاطب كلام اويند.

«عقول» در جمله‌ «قَدْ أَضَلَّتْ عُقُولَهَا» جمع عقل به معناى خِرَد است؛ ولى بعضى آن را جمع عقال (پاى‌بند شتران) دانسته‌اند كه مفهوم جمله چنين مى‌شود: آنها پاى بندهاى خود را گم كرده و به همين دليل در بيابان زندگى سرگردانند؛ ولى با توجّه به جمله بعد «وَ رَكِبَتْ مَجْهُولَهَا» معناى اوّل مناسب‌تر است. اضافه بر اين، «عقول» جمع عقل است نه جمع عقال زيرا جمع عقال‌

[1]. «مسيم» به معناى كسى است كه حيوانات را به چرا مى‌برد. از زيشه «سوم» بر وزن «صوم» به معناى‌چريدن گرفته شده است.

[2]. «تاهوا» از ريشه «تيه» به معناى سرگردانى گرفته شده است.