معينى از اين جهان بيرون رانده مى‌شود به مبلغ خروج از عزت قناعت و دخول در ذلت حرص و دنيا پرستى و خوارى خريدارى كرده است»؛ (اشْتَرَى‌ هَذَا الْمُغْتَرُّ بِالْأَمَلِ، مِنْ هَذَا الْمُزْعَجِ بِالْأَجَلِ، هَذِهِ الدَّارَ بِالْخُرُوجِ مِنْ عِزِّ الْقَنَاعَةِ، وَالدُّخُولِ فِي ذُلِّ الطَّلَبِ وَالضَّرَاعَةِ). [1]

تعبيرهاى امام عليه السلام و تجانسها و تضادهايى كه در اين جمله‌ها به كار رفته قابل توجّه است: «خروج» و «دخول»، «عزت» و «ذلت»، «قناعت» و «حرص».

در جمله‌هاى بالا نيز «آفت‌ها» و «مصيبت‌ها» و «مردى» و «مغوى» نيز نمونه‌اى از جناس مطلوب است.

سپس امام عليه السلام به سراغ پنجمين نكته مربوط به قباله‌ها و اسناد مالكيت مى‌رود و آن تعيين مسئول در مقابل كشف فساد و خسارتهاى ناشى از آن است؛ مى‌فرمايد: «هر گونه عيب و نقص و كشف و خلافى كه در اين معامله واقع شود و خسارتى كه به مشترى برسد به عهده بيمارى بخش اجسام پادشاهان و گيرنده جان جباران و زايل كننده سلطنت فراعنه همچون كسرى، قيصر، تبّع و حمير است و همچنين آنها كه مال را گردآورى كردند و بر آن افزودند و بنا كردند و محكم ساختند، آراستند و زينت نمودند، اندوختند و نگهدارى كردند و به گمان خود براى فرزندان باقى گذاردند»؛ (فَمَا أَدْرَكَ هَذَا الْمُشْتَرِي فِيمَا اشْتَرَى‌ مِنْهُ مِنْ دَرَكٍ فَعَلَى مُبَلْبِلِ أَجْسَامِ الْمُلُوكِ، وَ سَالِبِ نُفُوسِ الْجَبَابِرَةِ، وَ مُزِيلِ مُلْكِ الْفَرَاعِنَةِ، مِثْلِ كِسْرَى‌ وَ قَيْصَرَ، وَ تُبَّعٍ وَ حِمْيَرَ، وَ مَنْ جَمَعَ الْمَالَ عَلَى الْمَالِ فَأَكْثَرَ، وَ مَنْ بَنَى‌ وَ شَيَّدَ، زَخْرَفَ وَ نَجَّدَ، وَ ادَّخَرَ وَ اعْتَقَدَ، وَ نَظَرَ بِزَعْمِهِ لِلْوَلَدِ).

جان كلام امام عليه السلام اين است كه اگر در معامله‌اى كشف فساد شود و عيب و نقصى داشته باشد بايد مسئوليت آن بر عهده كسى باشد و همچنين اگر معلوم‌

[1]. «ضراعة» به معناى ذلت است (هم معناى مصدرى دارد و هم معناى اسم مصدرى) اين واژه به معناى فروتنى كردن نيز آمده است.