تو همراهى مى‌كنند همان شكست خوردگان غزوات اسلامى و فرزندان آنها و رسوبات دوران جاهليّتند.

جمله «مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَ الْأَنْصَارِ، وَ التَّابِعِينَ لَهُمْ بِإِحْسَانٍ‌» بر گرفته از اين آيه شريفه است: «وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرينَ وَ الْأَنْصارِ وَ الَّذينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهارُ خالِدينَ فيها أَبَداً ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظيم‌» [1].

آن گاه امام عليه السلام نيروهاى خود را در چند جمله معرفى مى‌كند:

نخست مى‌فرمايد: «لشكرى كه جمعيتشان شديد و به هم فشرده است»؛ (شَدِيدٍ زِحَامُهُمْ).

سپس مى‌فرمايد: «و به هنگام حركت غبارشان آسمان را تيره و تار مى‌كند»؛ (سَاطِعٍ قَتَامُهُمْ). [2]

در سومين معرفى مى‌افزايد: «آنها لباس شهادت در تن دارند و بهترين ملاقات براى آنها ملاقات با پروردگارشان است»؛ (مُتَسَرْبِلِينَ‌ [3] سَرَابِيلَ الْمَوْتِ أَحَبُّ اللِّقَاءِ إِلَيْهِمْ لِقَاءُ رَبِّهِمْ).

در چهارمين وصف مى‌فرمايد: «و همراه آنها لشكرى از فرزندان بدرند با شمشيرهاى هاشمى كه مى‌دانى لبه تيز آنها با پيكر برادر و دايى و جد و خاندانت چه كرد و آن (مجازات) از ستمكاران دور نيست»؛ (وَ قَدْ صَحِبَتْهُمْ ذُرِّيَّةٌ بَدْرِيَّةٌ سُيُوفٌ هَاشِمِيَّةٌ، قَدْ عَرَفْتَ مَوَاقِعَ نِصَالِهَا [4] فِي أَخِيكَ وَ خَالِكَ وَ جَدِّكَ وَ أَهْلِكَ «وَ ما هِيَ مِنَ الظَّالِمِينَ بِبَعِيدٍ»).

[1]. توبه، آيه 100.

[2]. «قتام» به معناى غبار است.

[3]. «متسربلين» در اصل از سربال به معناى پيراهن گرفته شده و متسربل به كسى مى‌گويند كه پيراهنى در بر كند و در اينجا امام عليه السلام شهادت را تشبيه به پيراهنى كرده است كه جنگجويان از لشكرش آن را در تن پوشيده‌اند؛ پيراهنى است زينتى و زيبا.

[4]. «نصال» جمع «نصل» بر وزن «نسل» به معناى پيكان تير يا لبه شمشير است.