به ديگرى نيز سلام و تحيّت كند. اگر لحظاتى به يكى نگاه مى‌كند به همان اندازه به ديگرى نگاه كند. اصرار اسلام به رعايت اين گونه دستورات براى پيشگيرى از ظلم و ستم‌هاى فراتر است و ما تصور نمى‌كنيم در هيچ يك از قوانين قضايى و حكومتى دنيا يك چنين دقت‌هايى در مورد رعايت اصل عدالت شده باشد.

در حديثى كه مرحوم كلينى در كافى آورده است از امير مؤمنان عليه السلام مى‌خوانيم:

«مَنِ ابْتُلِيَ بِالْقَضَاءِ فَلْيُوَاسِ بَيْنَهُمْ فِي الْإِشَارَةِ وَ فِي النَّظَرِ وَ فِي الْمَجْلِسِ؛ كسى كه عهده‌دار قضاوت در ميان مردم شد، بايد در ميان آنها در اشاره و در نگاه و در مجلس، مساوات برقرار سازد (و يكى را بر ديگرى در هيچ چيز برترى ندهد)». [1]

شبيه همين معنا در نامه 46 كه براى بعضى از كارگزاران امام عليه السلام نوشته شده آمده است.

سپس امام عليه السلام در ادامه اين سخن دليلى براى اين دستور بيان كرده، مى‌فرمايد:

«زيرا خداوند از شما بندگان در مورد اعمال كوچك و بزرگ و آشكار و پنهان، بازخواست خواهد كرد، اگر كيفرتان كند شما استحقاق بيشتر از آن را داريد و اگر عفوتان نمايد او كريم‌تر است»؛ (فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى‌ يُسَائِلُكُمْ مَعْشَرَ عِبَادِهِ عَنِ الصَّغِيرَةِ مِنْ أَعْمَالِكُمْ وَ الْكَبِيرَةِ، وَ الظَّاهِرَةِ وَ الْمَسْتُورَةِ، فَإِنْ يُعَذِّبْ فَأَنْتُمْ أَظْلَمُ، وَ إِنْ يَعْفُ فَهُوَ أَكْرَمُ).

[1]. كافى، ج 7، ص 413، ح 3.