پرداختن زكات و مانند آن در اسلام نوعى عبادت است و در عبادت قصد قربت لازم است و اين قصد هنگامى حاصل مى‌شود كه انسان با ميل و اختيار و علاقه خود به سراغ آن برود.

مرحوم كلينى در جلد سوم كافى نيز در بابى كه تحت عنوان «ادب المصدق» ذكر كرده، هشت روايت در اين زمينه آورده است كه رحمت، رأفت و ادب اسلامى را در آن مثال مى‌زند؛ از جمله اينكه هنگامى كه امير مؤمنان على عليه السلام فردى از طايفه بنى ثقيف را به عنوان فرماندار براى بخشى از آبادى‌هاى اطراف كوفه انتخاب كرد، در حضور مردم به او دستور داد در جمع‌آورى خراج، كوتاهى نكن و حتى يك درهم از آن را ترك ننما. سپس به او فرمود: هنگامى كه خواستى به منطقه مأموريت خود بروى نزد من آى. آن شخص مى‌گويد: هنگامى كه نزد حضرت رفتم فرمود: آنچه را درباره خراج به تو گفتم براى حفظ ظاهر بود ولى اكنون به تو مى‌گويم: «اياك ان تضرب مسلما او يهوديا او نصرانيا فى درهم خراج او تبيع دابة عمل فى درهم فانما امرنا ان نأخذ منهم العفو؛ مبادا مسلمان يا يهودى يا نصرانى را به خاطر يك درهم خراج مضروب سازى يا چهارپايان مورد نياز آنها را از آنها بگيرى، زيرا به ما دستور داده شده است كه (خراج و زكات را) از اضافات بگيريم». [1]

[1]. كافى، ج 3، ص 540، ح 8.