زيرا آن منع بسبب حكم الهى بوده كه امارت هيچ بخشى از حكومت اسلامى را نبايد به ظالمان و مفسدان داد و اين حكم همچنان به قوت خود باقى است؛ اين مسأله امرى سياسى و گذرا نبوده كه با تغيير شرايط سياسى عوض شود.

اين سخن در واقع پاسخى است به كسانى كه مى‌گويند آيا بهتر نبود امام عليه السلام به طور موقّت شام را به معاويه واگذار مى‌كرد و بعد از استقرار حكومت خود از او پس مى‌گرفت.

آنها كه چنين مى‌گويند، به اين نكته توجّه ندارند كه اگر امام عليه السلام حكومت شام (و طبق بعضى از نقل‌ها حكومت مصر، چون آن را نيز تقاضا داشت) به معاويه واگذار مى‌كرد و پايه‌هاى حكومتش تقويت مى‌شد، تكان دادن او از جايش امكان نداشت در حالى كه ما مى‌بينيم امام عليه السلام با لشكريانش در صفين او را تا آستانه شكست قطعى و دفع شر او از كشور اسلام پيش برد و اگر ناآگاهى و خباثت بعضى از كسانى كه ظاهراً در لشكر امام عليه السلام بودند نبود، كار يكسره مى‌شد.

سپس به پاسخ دومين بخش از نامه او پرداخته مى‌فرمايد: «و اما اينكه گفته‌اى جنگ (صفين) همه عرب را جز اندكى در كام خود فرو برده، آگاه باش آن كس كه بر حق بوده (و در راه خدا شهيد شده) جايگاهش بهشت است و آن كس كه به راه باطل كشته شده در آتش است»؛ (وَ أَمَّا قَوْلُكَ: إِنَّ الْحَرْبَ قَدْ أَكَلَتِ الْعَرَبَ‌ [1] إِلَّا حُشَاشَاتِ‌ [2] أَنْفُسٍ بَقِيَتْ، أَلَا وَ مَنْ أَكَلَهُ الْحَقُّ فَإِلَى الْجَنَّةِ، وَ مَنْ أَكَلَهُ الْبَاطِلُ فَإِلَى النَّارِ).

سپس به پاسخ سومين بخش از نامه او كه گفته بود من با تو از نظر جنگ و لشكر يكسان هستيم (هر دو براى يك هدف مى‌جنگيم و يك چيز مى‌طلبيم) پرداخته و مى‌فرمايد: «و اما اينكه ادعا كرده‌اى ما در جنگ و نفرات (از تمام‌

[1]. طبق بعضى از روايات در جنگ صفين چهل و پنج هزار نفر از لشكر شام و بيست و پنج هزار نفر از لشكر عراق كشته شدند.

[2]. «حشاشات» جمع «حشاشة» به معناى نفس آخر و واپسين دم است.