از لشكرها را در زمان عمر بن خطاب به عهده داشت و او از شيعيان امير مؤمنان على عليه السلام بود و حضرت او را به فرماندهى بعضى از سپاهيانش انتخاب مى‌كرد و در روز جنگ جمل يكى از اميران لشكر بود. در ايمان و اخلاص او نسبت به امير مؤمنان على عليه السلام همين بس كه قبل از جنگ صفين هنگامى كه لشكر در نُخَيله (منزلگاهى نزديك كوفه) اجتماع كرده بودند، امام عليه السلام خطبه‌اى درباره جهاد در برابر شورشيان شام ايراد فرمود، معقل عرض كرد: «و اللَّه يا اميرالمؤمنين لا يتخلف عنك الا ظنين و لا يتربص بك الا منافق‌؛ به خدا سوگند اى امير مؤمنان هيچ كس در اين سفر از تو جدا نمى‌شود مگر فرد متهم و مورد سوء ظن و ترديد نمى‌كند درباره تو مگر منافق».

در بعضى از روايات آمده است كه در يكى از معركه‌ها، مستورد كه يكى از خوارج بود با معقل روبه‌رو شد. او نيزه‌اى بدست داشت و معقل شمشيرى، او نيزه‌اش را در بدن معقل فرو كرد و معقل محكم با شمشيرش بر او كوفت و هر دو جان سپردند معقل به شهادت رسيد و مستورد به جهنم. [1]

[1]. مصادر نهج‌البلاغه، ج 3، ص 225؛ شرح نهج‌البلاغه ابن ابى الحديد، ج 3، ص 202؛ تاريخ الامم و الملوك للطبرى، ج 4، ص 144.