روى زمين مى‌افتند، ناله و فرياد بر آورده‌اى و مرا به كتاب خدا دعوت مى‌كنى و اين در حالى است كه جمعيت تو به آن كافر و منكرند يا بيعت خود را شكسته‌اند»؛ (وَ كَأَنِّي بِجَمَاعَتِكَ تَدْعُونِي جَزَعاً مِنَ الضَّرْبِ الْمُتَتَابِعِ، وَ الْقَضَاءِ الْوَاقِعِ، وَ مَصَارِعَ بَعْدَ مَصَارِعَ، إِلَى‌ كِتَابِ اللَّهِ، وَ هِيَ كَافِرَةٌ جَاحِدَةٌ، أَوْ مُبَايِعَةٌ حَائِدَةٌ). [1]

اين پيشگويى نيز كاملا به وقوع پيوست و هنگامى كه لشكر شام زير ضربات ياران على عليه السلام توان خود را از دست داده بودند و پى در پى روى خاك مى‌افتادند، گروهى به همراهى عمرو عاص قرآنها را بر سر نيزه كردند و گفتند: ما تسليم كتاب اللَّه هستيم و هر چه بگويد سر بر فرمانش مى‌نهيم. اين در حالى بود كه گروهى از شاميان در حقيقت كافر و منكر كتاب اللَّه بودند؛ زيرا با امام عليه السلام به حق بيعت نكرده بودند و گروه ديگرى در ميان آنها از بيعت كنندگان با امام عليه السلام بودند كه بر خلاف تمام اصول شناخته شده اسلامى و رسم ديرينه‌اى كه در ميان عرب بود بيعت خود را شكستند و به معاويه و دشمنان امام عليه السلام پيوستند.

البته ممكن است كسانى ايراد كنند كه اين تعبير امام عليه السلام راه سوء استفاده را به دشمن براى استفاده ناصواب از قرآن مجيد به هنگام نزديك شدن به شكست نهايى نشان داد؛ ولى اين سخن صحيح نيست، زيرا امام عليه السلام تنها اشاره مجمل و كمرنگى به اين جريان مى‌كند كه براى معاويه و يارانش در آن زمان مفهوم نبود، زيرا تنها سخن از دعوت به كتاب اللَّه به ميان آورده، هر چند امروز براى ما كه از ماجراى تاريخى آن آگاهيم، اين اشاره اشاره گويايى است.

نكته پيش بينى‌هايى كه انجام شد

پيشگويى‌هايى كه امام عليه السلام در اين نامه كرده و براى معاويه نوشته است دقيقا

[1]. «حائدة» به معناى مايل شونده از طريق مستقيم از ريشه «حيد» بر وزن «صيد» به معناى ميل به يك طرف.

اين واژه به معناى بيعت شكن نيز بكار مى‌رود.