او سخن مى‌گفت و اطرافيانش به او قول مى‌دادند كه بعد از مرگ عمر با تو بيعت خواهيم كرد و هنگامى كه اين سخن به گوش عمر رسيد در خطبه‌اى آنها را تهديد به مرگ كرد تا دست از كار خود بردارند.

ابن ابى الحديد در جاى ديگر از سخنانش مى‌نويسد: بعدا طلحه و زبير در صف ستايش‌كنندگان عمر قرار گرفتند چرا كه پيشگامان مهاجر و انصار را بر ديگران برترى بخشيده (و سهم بيشترى از بيت المال براى آنها قائل شده بود).

از سوى ديگر عمر تأكيد كرده بود كه قريش و مهاجران سابقه‌دار اسلام، از مدينه مطلقا خارج نشوند، زيرا معتقد بود اگر بيرون روند گروههاى اطراف آنها را مى‌گيرند و اموال زيادى به دست مى‌آورند؛ هم به سوى خوشگذرانى پيش مى‌روند و هم به فكر زمامدارى و تجزيه‌طلبى خواهند افتاد و در برابر اعتراضهايى كه از گوشه و كنار به اين امر شد او در خطبه‌اى صريحا اعلان داشت كه اين سياست قطعى من است.

طبرى- طبق نقل ابن ابى الحديد- مى‌گويد: اين كار عمر قريش را سخت رنجيده خاطر ساخت حتى هنگامى كه عمر درخواست كردند به آنها اجازه دهد در جنگهاى اسلامى شركت كنند به آنها گفت: بدترين چيزى كه براين امت از آن مى‌ترسم اين است كه شما- قريش- در بلاد اسلامى پخش شويد؛ براى شما همين بس‌كه در غزوات رسول خدا شركت كرديد و نيازى به بيشتر از اين نيست.

ولى هنگامى كه عثمان به خلافت رسيد ورق برگشت. قريش را آزاد گذاشت و آنها به شهرهاى مختلف سفر كردند و به جمع‌آورى مال و ثروت پرداختند و اين اوّلين فتنه در اسلام و درميان توده مردم بود.

ابن ابى الحديد مى‌افزايد: متأسفانه عمر رأى هوشمندانه خود را در محدود ساختن قريش بعد از ضربت خوردن به وسيله «ابو لؤلؤ» نقض كرد (زيرا طلحه و