قصار نهج البلاغه‌ [1] آمده است و بعضى از شعرا آن را به شعر در آورده‌اند:

خداوند فرشته‌اى دارد كه هر روز ندا مى‌دهد براى مردن بزاييد و براى ويرانى بسازيد.

يا اينكه ندا دهنده حوادث و آفاتى است كه همچون طوفان همه روزه صحنه زندگى انسانها را در مى‌نوردد و يا اشاره به آثار پيرى است كه به صورت پژمرده شدن چهره، سفيد شدن موها و خميدگى قامت ظاهر مى‌شود و به زبان حال نداى رحيل را سر مى‌دهد.

اگر رحيل را به معناى سير و سلوك الى اللّه و تهذيب نفوس بدانيم، ندا دهنده خداوند در قرآن مجيد و معصومان در روايات اسلامى هستند كه نداى مرگ و مسافرت از دنيا در اين كلمات به گوش مى‌خورد.

تعبير به «عرجه» با توجه به اينكه به معناى اقامت است مفهومش اين است كه علاقه به اقامت در دنيا را كم كند و همچون دنياپرستان دنيا را عملا جاودان نپندارد.

سپس به دنبال اين سخن برنامه آمادگى براى سفر آخرت را به اين صورت بيان مى‌فرمايد: «با تهيّه زاد و توشه از اعمال صالحى كه در قدرت داريد (به سوى آخرت) بازگرديد»؛ (و انقلبوا بصالح ما بحضرتكم‌ [2] من الزّاد).

تعبير به‌ «انقلبوا» تعبير لطيفى است كه اشاره به تحولى درونى دارد؛ يعنى توجّه خود را از دنياپرستى به تهيه زاد و توشه آخرت باز گردانيد.

تعبير «بحضرتكم» اشاره به توانايى‌ها و فرصتهاست كه انسانها در اختيار دارند.

[1]. نهج البلاغه، كلمات قصار 132.

[2]. «حضرت» به معناى «حضور» است و در جمله بالا اشاره به فرصتهايى است كه در پيش روى انسان وجود دارد. استعمال اين واژه درباره بزرگان براى اين است كه نمى‌خواهند خود آنها را خطاب كنند، بلكه محضرشان را مورد توجّه قرار مى‌دهند.