به هرحال خداوند، ستّار العيوب و غفّار الذّنوب است؛ تا بندگان پرده‌درى نكنند او عيوب و گناهان آنها را مى‌پوشاند، چنان‌كه در حديثى از امير مؤمنان على عليه السّلام مى‌خوانيم: «ما من عبد إلّا و عليه أربعون جنّة حتّى يعمل أربعين كبيرة فإذا عمل أربعين كبيرة انكشفت عنه الجنن؛ هر بنده‌اى چهل پرده ساتر الهى بر اعمال او وجود دارد تا چهل گناه كبيره انجام دهد، در اين حالت تمام آن پرده‌ها كنار مى‌رود». سپس امام عليه السّلام در ادامه اين حديث مى‌فرمايد: «در اين موقع خداوند به فرشتگانش وحى مى‌فرستد كه بنده‌ام را با بال و پر خود بپوشانيد و آنها چنين مى‌كنند؛ ولى اين بنده گنهكار به هر گناهى دست مى‌زند فرشتگان عرضه مى‌دارند: پروردگارا اين بنده‌ات هيچ گناهى نيست مگر اينكه انجام داده و ما از اعمال او شرم داريم، به آنها وحى مى‌شود كه پر و بال خود را از او بردارند، در اين هنگام نسبت به ما اهل بيت عليهم السّلام دشمنى مى‌ورزد و در نتيجه پرده او در آسمان و زمين كنار مى‌رود و آبروى او نزد همگان مى‌ريزد» [1].

ارتباط اين جمله با جمله‌هاى قبل ممكن است از اين نظر باشد كه يكى از بدترين گناهان كه سراى آخرت انسان را تيره و تار مى‌كند، تجاهر به معصيت است.

آنگاه امام عليه السّلام در تكميل سخنان پيشين در مورد زهد در دنيا به نكته سومى اشاره كرده، مى‌فرمايد: «قلوبتان را از دنيا خارج كنيد پيش از آنكه بدنهايتان از آن خارج شود»؛ (و أخرجوا من الدّنيا قلوبكم من قبل أن تخرج منها أبدانكم).

خارج ساختن قلوب، كنايه لطيفى از ترك تعلّقات دنيوى و وابستگيها به زرق و برق دنياست و تعبير «من قبل أن تخرج ...» هشدارى است بر ناپايدارى اين جهان؛ يعنى به هوش باشيد به زودى بدنها به خاك سپرده مى‌شود، بكوشيد پيش از آن، دلها را از اين جهان خارج سازيد، چرا كه حبّ دنيا سرچشمه همه گناهان است.

[1]. كافى، ج 2، ص 279، ح 9.