سرانجام امام بعد از اين تجزيه و تحليل حساب شده، پيشنهاد مفيد و سازنده‌اى به اصحاب خود مى‌كند و مى‌فرمايد: « (اكنون كه بالا بردن قرآن بر نيزه‌ها شما را فريب داده و كار به مسئله حكميّت كشيده شده و شما آماده نبرد تا پيروزى با لشگر شام نيستيد، براى حكميّت) سينه عمرو عاص را با مشت گره كرده عبد اللّه بن عباس بكوبيد و از فرصت روزگار استفاده نماييد و مرزهاى دوردست اسلام را در اختيار بگيريد»؛ (فادفعوا في صدر عمرو بن العاص بعبد اللّه بن العبّاس، و خذوا مهل الأيّام، و حوطوا قواصي‌ [1] الإسلام).

در پايان اين سخن براى ايجاد انگيزه و تحريك غيرت دينى و انسانى آنها مى‌فرمايد: «مگر نمى‌بينيد شهرهاى شما مورد هجوم دشمن قرار گرفته، نيروهاى قدرتمند شما هدف تير دشمن واقع شده است»؛ (ألا ترون إلى بلادكم تغزّى و إلى صفاتكم‌ [2] ترمى؟).

به يقين ابو موسى اشعرى ابله، كسى نبود كه بتواند در برابر عمرو بن عاص مكار بايستد و بهترين شخص براى مقابله با او مرد نيرومند و هوشمندى چون ابن عباس بود؛ ولى توطئه‌هاى مشترك معاويه و بعضى از اطرافيان خائن امام اجازه اين كار را نداد.

نويسنده مصرى (عبد الكريم خطيب) در كتابش به نام (على بن ابى طالب) مى‌نويسد: امام عليه السّلام ابن عباس را براى مقابله با عمرو بن عاص آماده كرده بود؛ ولى اصحاب امام اختلاف كردند؛ و اشعث بن قيس (منافق) در رأس گروهى بود كه با انتخاب ابن عباس مخالف بود و اشعث همان كسى بود كه به اتفاق قومش مسئله تحكيم را بر على تحميل كرد و شكى نيست كه او رابطه محكمى با معاويه‌

[1]. «قواصى» جمع «قاصيه» به معناى طرف و ناحيه است و «قواصى الاسلام» اشاره به اطراف عراق و حجاز و مناطق ديگرى است كه زير پوشش حكومت امير مؤمنان على عليه السّلام قرار داشت.

[2]. «صفات» مفرد و در اصل به معناى سنگ صاف است و به صورت كنايه از قوت و قدرت استعمال مى‌شود و گاه آن را به سرزمين حيات و زندگى تفسير كرده‌اند كه انسان آن را صاف و منظم مى‌كند.