شد. آدم عرض كرد پروردگارا لطف بيشترى كن فرمود: اين فرصت را براى تو قرار دادم كه هركس گناهى كند سپس استغفار نمايد او را مى‌بخشم آدم عرض كرد: پروردگارا لطف بيشترى كن فرمود: درهاى توبه را به روى آنها گشوده‌ام تا زمانى كه جان آنها به گلوگاه برسد (و آخرين لحظه جدايى از دنيا فرارسد) آدم عرضه داشت: كافى است». [1]

در جمله چهارم و پنجم مى‌فرمايد: «در حالى كه فراريان از طاعات خدا به سوى او فراخوانده مى‌شوند و به بدكاران و گنهكاران اميد عفو داده مى‌شود»؛ (و المدبّر يدعى و المسي‌ء يرجى).

در جاى‌جاى آيات قرآن آثار اين «دعوت» و «اميد» ديده مى‌شود خداوند مى‌فرمايد: « «قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ»؛ بگو اى بندگان من كه بر خويشتن ظلم و اسراف كرديد از رحمت خدا مأيوس نشويد خداوند همه گناهان را مى‌بخشد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است». [2]

باز مى‌فرمايد: « «وَ أَنِيبُوا إِلى‌ رَبِّكُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ الْعَذابُ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ»؛ به درگاه پروردگارتان بازگرديد و در برابر او تسليم شويم پيش از آنكه عذاب به سراغ شما بيايد سپس از سوى هيچ كس يارى نشويد». [3]

در ششمين، هفتمين و هشتمين جمله مى‌فرمايد: «پيش از آنكه چراغ عمل خاموش گردد، مهلت قطع شود و اجل پايان گيرد»؛ (قبل أن يخمد [4] العمل، و ينقطع المهل‌ [5]، و ينقضي الأجل).

[1]. كافى، ج 2، ص 440، ح 1.

[2]. زمر، آيه 53.

[3]. زمر، آيه 54.

[4]. «يخمد» از ريشه «خمود» بر وزن «عبور» در اصل به معناى خاموش شدن آتش است. سپس به پايان گرفتن هرچيزى و از جمله پايان زندگى اطلاق شده است.

[5]. «مهل» به معناى مهلت است و معمولا در امور خير به كار مى‌رود.