نخست مى‌فرمايد: «اكنون كه در متن زندگى و حيات هستيد، عمل كنيد. (زيرا مهم‌ترين نتيجه عمر، عمل است»؛ (فاعملوا و أنتم في نفس البقاء).

تعبير به‌ «نفس البقاء» اشاره لطيفى به اين معناست كه گويى بقاى در دنيا را به موجود زنده‌اى تشبيه كرده كه دارد نفس مى‌كشد و پيش از آنكه از نفس بيفتد بايد از آن استفاده كرد.

در جمله دوم مى‌فرمايد: «نامه‌هاى عمل گشوده است»؛ (و الصّحف منشورة [1]).

اشاره به اينكه با گشوده بودن پرونده‌ها هرگونه اضافه و اصلاح و كم‌كردن نقطه‌هاى ضعف امكان‌پذير است.

در جمله سوم مى‌فرمايد: «بساط توبه گسترده است»؛ (و التّوبة مبسوطة).

روشن است كه تا درهاى توبه باز و سفره توبه گسترده است، راه بازگشت باز است و با آب توبه مى‌توان آتشهاى برافروخته و سوزان گناه را خاموش كرد. در چنين حالتى انسان به درگاه خدا مى‌رود، اظهار ندامت مى‌كند و قطره اشكى كه حاصل توبه‌اى نصوح و خالص است مى‌ريزد و دريايى از آتش را خاموش مى‌كند.

در كتاب كافى در حديثى از امام باقر يا امام صادق عليهما السّلام مى‌خوانيم: «آدم به خداوند عرضه داشت: پروردگارا شيطان را بر من مسلّط كردى و او را همچون خون در رگهاى من جارى ساختى، در برابر آن چيزى براى من قرار ده (كه آن را جبران كند) فرمود: اى آدم اين فضيلت را براى تو قرار دادم كه هركس از فرزندان تو تصميم بر گناهى بگيرد چيزى بر او نوشته نمى‌شود و اگر آن را عمل كند تنها يك گناه براى او مى‌نويسند و اگر تصميم بر حسنه‌اى بگيرد، حتى اگر عمل نكرده باشد يك حسنه براى او مى‌نويسند و اگر عمل كند ده حسنه نوشته خواهد

[1]. «منشورة» به معناى گسترده و گشوده است از ريشه «نشر» به معناى گستردن و گشودن گرفته شده.