بخش اوّل‌

إنّ اللّه سبحانه و تعالى جعل الذّكر جلاء للقلوب، تسمع به بعد الوقرة، و تبصرة به بعد العشوة، و تنقاد به بعد المعاندة، و ما برح اللّه- عزّت آلاؤه- في البرهة بعد البرهة، و في أزمان الفترات عباد ناجاهم في فكرهم، و كلّمهم في ذات عقولهم، فاستصبحوا بنور يقظة في الأبصار و الاسماع و الأفئدة، يذكّرون بأيّام اللّه، و يخوّفون مقامه، بمنزلة الأدلّة في الفلوات. من أخذ القصد حمدوا إليه الطّريقه، و بشّروه بالنّجاة، و من أخذ يمينا و شمالا ذمّوا إليه الطّريق، و حذّروه من الهلكة، و كانوا كذلك مصابيح تلك الظّلمات، و أدلّة تلك الشّبهات.

ترجمه‌

خداوندى منزّه و برتر، ياد خود را مايه جلاى قلبها قرار داده كه بر اثر آن گوش، پس از سنگينى (بر اثر غفلت) شنوا شود و چشم پس از كم سويى بينا گردد و از لجاجت و عناد به انقياد و اطاعت بازگردد و رام شود. خداوندى كه نعمتهايش بزرگ و عظيم است همواره در هر عصر و زمان و در فاصله ميان بعثت پيامبران بندگانى داشت كه حقايق را به فكر آنها الهام مى‌كرد و با عقل و انديشه آنها سخن مى‌گفت تا آنها در پرتو آن با نور بيدارى، چشمها و گوشها و قلبها را روشن سازند و مردم را به ياد ايّام اللّه و روزهاى خاص الهى بيندازند و از مقام عظمت او بيم دهند. اين افراد همچون راهنماى بيابانها هستند كه قافله‌ها را از گم كردن راه نجات مى‌دهند هر كس راه حق را در پيش مى‌گرفت طريقش را مى‌ستودند و او را به نجات، بشارت مى‌دادند و آن كس كه به چپ و راست‌