مردگان خود نگريستند و (بر اثر كوته‌بينى) در درياى جهل و غرور فرورفتند»؛ (لقد نظروا إليهم بأبصارهم العشوة، و ضربوا منهم في غمرة جهالة).

در ادامه اين سخن مى‌فرمايد: « (آنها راهى براى بيدار شدن از اين خواب غفلت داشتند؛ ولى از آن راه نرفتند) اگر شرح‌حال آنان را از عرصه‌هاى ويران شده آن ديار و خانه‌هاى خالى مى‌پرسيدند در پاسخ به آنها مى‌گفتند: آنها در زمين گم شدند (و اجسادشان خاك شد و خاك آنها پراكنده گشت)؛ ولى شما از روى جهل همان مسير آنها را ادامه داديد (در حالى كه) از روى جمجمه‌هايشان عبور مى‌كنيد و روى اجسادشان زراعت مى‌نماييد و از آنچه آنها باقى مى‌گذاردند مى‌خوريد و در خانه‌هاى آنها كه رو به ويرانى مى‌رود سكونت مى‌گزينيد (شما بر آنها مى‌گرييد) در حالى كه روزهايى كه در ميان شما و آنها قرار دارد بر شما مى‌گريند و نوحه‌گرى مى‌كنند»؛ (و لو استنطقوا عنهم عرصات تلك الدّيار الخاوية، و الرّبوع‌ [1] الخالية، لقالت: ذهبوا في الأرض ضلّالا [2]، و ذهبتم في أعقابهم جهّالا، تطؤون في هامهم‌ [3]، و تستنبتون‌ [4] في أجسادهم، و ترتعون‌ [5] فيما لفظوا [6]، و تسكنون فيما خرّبوا؛ و إنّما الأيّام بينكم و بينهم بواك‌ [7] و نوائح‌ [8] عليكم).

[1]. «ربوع» جمع «ربع» بر وزن «رفع» به معناى خانه، اقامتگاه و پناهگاه است.

[2]. «ضلال» جمع «ضال» به معناى گمراه است.

[3]. «هام» جمع «هامة» به معناى سر يا قسمت بالاى آن است.

[4]. «تستنبتون» از ريشه «نبت» بر وزن «ضبط» به معناى روييدن گرفته شده و نبات به معناى گياه است و استنبات به معناى زراعت كردن و طلب رويش است.

[5]. «ترتعون» از ريشه «رتع»، بر وزن «قطع» در اصل به معناى چريدن و فراوان خوردن حيوانات است؛ ولى گاه در مورد انسان به معناى تفريح كردن و خورد و خوراك فراوان داشتن به كار مى‌رود و در جمله مورد بحث، به معناى دوم است.

[6]. «لفظوا» از ريشه «لفظ» به معناى بيرون افكندن چيزى گرفته شده و غالبا به معناى بيرون انداختن از دهان بكار مى‌رود و چون سخن از دهان بيرون مى‌آيد، از اين‌رو به آن لفظ گفته مى‌شود و در جمله بالا معناى اوّل اراده شده است.

[7]. «بواك» جمع «باكيه» در اصل به معناى زنان گريه‌كن و سوگوار است.

[8]. «نوائح» جمع «نائحه» به معناى زن نوحه‌گر است و تفاوت اين دو، در اين است كه نوحه‌گرى به معناى گريه با سروصدا و ذكر الفاظ و مطالبى است در حالى كه بكاء و گريه مفهوم عامى دارد.