اين مطلب به قدرى اهميّت دارد كه در روايات متعددى از معصومان به آن اشاره شده است؛ مرحوم شيخ حر عاملى در كتاب وسائل در ابواب امر به معروف و نهى از منكر بابى تحت عنوان «وجوب إنكار المنكر بالقلب على كلّ حال و تحريم الرّضا به و وجوب الرّضا بالمعروف» ذكر كرده است و در آن باب هفده حديث در اين زمينه آورده است؛ از جمله در حديث مفصّلى از امام على بن موسى الرضا عليه السّلام نقل كرده كه فرمود: «لو أنّ رجلا قتل بالمشرق فرضى بقتله رجل بالمغرب لكان الرّاضى عند اللّه عزّ و جلّ شريك القاتل؛ اگر كسى در شرق عالم قتلى انجام دهد و ديگرى در غرب جهان راضى به آن قتل باشد، در پيشگاه خدا شريك قاتل خواهد بود». [1]

كوتاه سخن اينكه در فرهنگ اسلام نه تنها شركت در عمل يا معاونت در مقدمات، سبب شركت در نتيجه‌ها مى‌شود؛ بلكه رضايت قلبى نيز اين اثر را دارد.

در ادامه اين سخن، امام عليه السّلام به دليل محكمى از قرآن مجيد براى اثبات اين حقيقت تمسّك مى‌جويد، مى‌فرمايد: «ناقه ثمود را تنها يك نفر پى كرد؛ امّا كيفر و عذاب الهى آن همه قوم ثمود را فراگرفت، زيرا همگى به عمل آن يك نفر راضى بودند. خداوند سبحان مى‌فرمايد: «فَعَقَرُوها فَأَصْبَحُوا نادِمِينَ» آن قوم ناقه را پى كردند و سرانجام (هنگام نزول بلاى فراگير) پشيمان شدند و طولى نكشيد سرزمين آنان همچون آهن گداخته‌اى كه در زمين نرمى فرورود با فرياد وحشتناكى فرورفت»؛ (و إنّما عقر [2] ناقة ثمود رجل واحد فعمّهم اللّه بالعذاب لمّا عمّوه بالرّضى، فقال سبحانه: «فَعَقَرُوها فَأَصْبَحُوا نادِمِينَ» [3] فما كان إلّا أن خارت‌ [4]

[1]. وسائل الشيعه، ج 11.

[2]. «عقر» از ريشه «عقر» بر وزن «قفل» در اصل به معناى اساس و ريشه چيزى است و هنگامى كه در مورد حيوان به كار مى‌رود، به معناى پى كردن (پايين پاى او را قطع كردن و به زمين افكندن) است. يكى ديگر از معانى آن كشتن و نحر كردن شتر است.

[3]. شعرا، آيه 157.

[4]. «خارت» از ريشه «خوار» بر وزن «غبار» به معناى صداى گاو و گوساله و شتر و مانند آن است و خوّاره صيغه مبالغه آن است.