عام و محكم و متشابه را شناخته و هر كدام را در جايگاه خود قرار داده است (زيرا) گاه سخنى از رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله صادر مى‌شد كه دو گونه بود؛ گاه كلامى بود كه جنبه خصوصى داشت و گاه كلامى كه داراى جنبه عمومى بود، در اين ميان بعضى از كسانى كه مقصود خدا و رسول اللّه صلّى اللّه عليه و اله را نمى‌دانستند آن را مى‌شنيدند و حفظ مى‌كردند و بدون توجّه، آن را برخلاف معنا و مقصود و هدف واقعى آن تفسير مى‌كردند و چنان نبود كه همه صحابه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله (پيوسته) از او پرسش كنند و مسائل مختلف را جويا شوند، تا آنجا كه عدّه‌اى دوست مى‌داشتند مرد عرب يا سؤال كننده تازه واردى بيايد و مطلبى از آن حضرت بپرسد تا آنها جواب آن را بشنوند و فراگيرند من (اين‌گونه نبودم، بلكه) هرچه از خاطرم مى‌گذشت از آن حضرت سؤال مى‌كردم و حفظ مى‌نمودم (به همين دليل چيزى از فروع و اصول اسلام بر من مخفى نماند). اين است جهات مختلفى كه مردم در احاديث دارند و علل اختلاف رواياتشان.

شرح و تفسير حافظان واقعى حديث‌

امام عليه السّلام در اين بخش از خطبه، گروه چهارم از راويان حديث را عنوان مى‌كند، كسانى كه بر صراط مستقيم راه مى‌روند و ناقلان آثار و اخبار پيغمبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و پيشوايان معصوم عليه السّلام به طور صحيح و دقيق هستند و گفتارشان مايه اعتماد و روشنى بخش فضاى احكام دين است.

مى‌فرمايد: «چهارمين شخص كسى است كه نه دروغ به خدا بسته، نه بر پيامبرش (و به طور كلى) او همواره دروغ را به سبب خوف از خدا و تعظيم پيامبر دشمن مى‌دارد»؛ (و آخر رابع، لم يكذب على اللّه، و لا على رسوله، مبغض للكذب خوفا من اللّه، و تعظيما لرسول اللّه صلّى اللّه عليه و اله).