فجمع بها عقولهم و كملت بها أحلامهم؛ هنگامى كه قيام‌كننده ما به‌پا خيزد دست خود را بر سر بندگان بگذارد (آنها را تحت تربيت خود قرار دهد) و به اين وسيله عقلهاى آنها را متمركز سازد و افكار آنها را كامل كند». [1]

در ادامه در بيان يك ويژگى ديگر آن مرد الهى مى‌فرمايد: «او به هنگامى كه اسلام غروب كند همچون شترى گردد كه از راه رفتن بازمانده، بر زمين قرار گرفته و سينه به آن چسبانده است، پنهان خواهد شد»؛ (فهو مغترب إذا اغترب‌ [2] الإسلام، و ضرب بعسيب‌ [3] ذنبه‌ [4]، و ألصق الأرض بجرانه‌ [5]).

هنگامى كه شتر از راه رفتن بازمى‌ماند بر زمين چنان پهن مى‌شود كه انتهاى دم او به زمين مى‌چسبد و حتى پايين گردن خود را نيز بر آن مى‌نهد و اين نشانه نهايت خستگى است و عرب از آن به عنوان كنايه براى نهايت ضعف و ناتوانى استفاده مى‌كند.

اين سخن اشاره آشكار ديگرى به يكى از اوصاف آن مرد الهى است و كه در دوران غيبت او اسلام و مسلمين در نهايت ضعف قرار مى‌گيرند و دشمنان از هرسو براى محو اسلام و شكست مسلمين قيام مى‌كنند.

در حديث ديگرى از امام صادق عليه السّلام آمده است: «العلم سبعة و عشرون حرفا فجميع ما جاءت به الرّسل حرفان فلم يعرف النّاس حتّى اليوم غير الحرفين فإذا قام قائمنا أخرج خمس و عشرين حرفا فبثّها فى النّاس و ضمّ إليها الحرفين حتّى يبثّها سبعة

[1]. بحار الانوار، جلد 2، صفحه 328، حديث 47.

[2]. «اغترب» از ماده «اغتراب» به معناى مهاجرت كردن يا پنهان شدن است.

[3]. «عسيب» استخوان انتهايى دم اسب يا شتر گويند.

[4]. «ذنب» از ريشه «ذنب» بر وزن «ضرب» گرفته شده كه به معناى دنبال چيزى را گرفتن است و چون گناه آثار و تبعاتى دارد كه انسان را رها نمى‌كند به آن ذنب بر وزن ضرب گفته شده و «ذنب»، بر وزن «هدف» كه در خطبه بالا آمده به معناى دم حيوان و دنباله هرچيزى است.

[5]. «جران» به معناى بخش پيشين گردن شتر را گويند و جمله «ضرب بجرانه» كنايه از جا گرفتن و جا خوش كردن است.