قبر مى‌گذارند، اطلاق مى‌شود.

در روايات شيعه و اهل سنّت نيز آمده است: تنها متولّى غسل و دفن پيامبر، على عليه السّلام بود از جمله مرحوم علامه مجلسى در بحار الانوار از كتاب الوصيه «شيخ عيسى ضرير» از امام كاظم عليه السّلام چنين نقل مى‌كند: «قال رسول اللّه يا على! أضمنت دينى تقضيه عنّى! قال نعم. قال اللّهم فاشهد. ثمّ قال يا على تغسلنى و لا يغسلنى غيرك فيعمى بصره ... قال على عليه السّلام فكيف أقوى عليك وحدى؟ قال يعنيك جبرئيل و ميكائيل و إسرافيل ...؛ پيامبر اكرم فرمود: اى على! آيا تو ضمانت كردى كه بدهى‌هاى مرا بپردازى؟

عرض كرد آرى! فرمود خدايا گواه باش! سپس فرمود: اى على! مرا غسل بده و غير تو نبايد مرا غسل دهد كه نابينا خواهد شد ... على عليه السّلام عرض كرد چگونه من به تنهايى قادر بر اين كار خواهم شد؟ فرمود: جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل و ... تو را يارى خواهند كرد». [1]

آن‌گاه امام عليه السّلام به نتيجه‌گيرى از مجموع بحثهاى گذشته پرداخته و قرب خود را به پيامبر در حال حيات و وفات دليل روشنى بر سزاوارتر بودن به امر خلافت مى‌شمرد و به دنبال آن، همگان را براى جهاد با دشمن بسيج مى‌كند و مى‌فرمايد: « (با توجه به آنچه گفتم) چه كسى به آن حضرت در حيات و مرگش از من سزاوارتر است»؛ (فمن ذا أحقّ به منّي حيّا و ميّتا؟).

ممكن است سؤال شود كه اين امور چه ارتباطى به مسئله خلافت دارد؟ پاسخ اين سؤال روشن است؛ مقصود على عليه السّلام اين است كه اگر خلافت پيامبر- به فرض- منصوص نباشد بايد به شايسته‌ترين و نزديك‌ترين افراد سپرده شود. آيا كسى كه هميشه تسليم فرمان پيامبر بود و در همه غزوات اسلامى ايثار و فداكاريش فزون‌تر بود و كسى كه زمزمه‌هاى غيب را مى‌شنيد و هبوط و عروج فرشتگان را با چشم مى‌ديد و مراسم خاصّ غسل و كفن و دفن پيامبر را طبق وصيت آن حضرت بر عهده داشت، آيا از همه‌

[1]. بحار الانوار، جلد 22، صفحه 492.