در كتاب عيون اخبار الرضا از امير مؤمنان على عليه السّلام نقل شده است كه فرمود: آنها قومى بودند كه درخت صنوبر را مى‌پرستيدند و به آن شاه درخت مى‌گفتند: دوازده شهر آباد داشتند كه بر كنار نهرى به نام رسّ بنا شده بود اين شهرها به نامهاى آبان، آذر، دى، بهمن، اسفندار، فروردين، ارديبهشت، خرداد، تير، مرداد، شهريور و مهر ناميده شده بوده و ايرانيان نام ماههاى سال خود را از آن گرفتند. براى آن درخت قربانى مى‌كردند و هنگامى كه قربانى را مى‌سوزاندند و دود از آن به آسمان برمى‌خاست در مقابل درخت به سجده مى‌افتادند. هنگامى كه آنها در كفر و بت‌پرستى فرورفتند خداوند پيامبرى از بنى اسرائيل به سوى آنها فرستاد؛ ولى ايمان نياوردند. آن پيامبر از خدا تقاضا كرد كه آن درخت صنوبر كه بيش از همه مورد احترام بود بخشكد. هنگامى كه درخت خشكيد آنها تصميم بر كشتن پيامبرشان گرفتند. «چاهى» عميق كندند و او را زنده در آن افكندند تا جان سپرد. خداوند به جهت اصرار آنها بر كفر و ظلم به عذاب شديدى گرفتارشان كرد و نابود شدند. [1]

[1]. به بحار الانوار، جلد 14، صفحه 148 به بعد؛ و تفسير الميزان، جلد 15؛ و تفسير نمونه، جلد 15 ذيل آيه 38 سوره فرقان و آيه 12 سوره ق مراجعه كنيد.