خطبه 197 [1] و من كلام له عليه السّلام ينبّه فيه على فضيلته لقبول قوله و امره و نهيه‌

از سخنان امام عليه السّلام است‌ كه در آن فضايل خويش و لزوم پذيرش سخنان و امر و نهيش را يادآور مى‌شود.

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه در واقع از سه بخش تقسيم مى‌شود:

در بخش نخست امام عليه السّلام اشاره به اطاعت خالصانه خود و دفاع بى‌قيد و شرط از پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله مى‌كند و مى‌فرمايد: اصحاب و ياران محمّد همگى شاهد و ناظر اين صحنه‌ها بودند و به خوبى از آن آگاهند.

[1]. سند خطبه:

اين خطبه را مرحوم شيخ مفيد پيش از مرحوم سيّد رضى در كتاب مجالس با تفاوت مختصرى آورده است؛ همچنين «آمدى» در حرف «واو» غرر الحكم قسمت عمده اين خطبه را ذكر كرده است. روايت «آمدى» اضافاتى دارد كه نشان مى‌دهد خطبه را از منبع ديگرى غير از نهج البلاغه گرفته است. (مصادر نهج البلاغه، جلد 3، صفحه 75- 76).