سوى ديگر، عطاياى او حدّ و مرز و نهايتى ندارد و بيم اين نمى‌رود كه اگر به افرادى ببخشد ديگران در مضيقه قرار گيرند:

زيرا او وجودى است از هرنظر نامتناهى، به همين دليل كرمش نامتناهى است و نعمت و عطايش نيز نامتناهى، بلكه مطابق آنچه در دعاى افتتاح آمده است: «و لا تزيده كثرة العطاء إلّا جودا و كرما؛ فزونى بخشش جز بر جود و كرم او نمى‌افزايد»، اشاره به اينكه هرقدر بيشتر ببخشد مردم بيشتر به جود و كرمش اميدوار مى‌شوند.

آن‌گاه به نكته سوم پرداخته، مى‌فرمايد: « (او همانند مخلوقاتش نيست) و توجه به كسى وى را از ديگرى غافل نمى‌سازد و شنيدن صدايى او را از شنيدن صداى ديگر باز نمى‌دارد. عطا و بخشش او به كسى مانع از سلب نعمت (در آنجا كه مصلحت باشد) نمى‌گردد، و غضبش او را از رحمت بازنمى‌دارد، و رحمتش او را از عذاب و كيفر (به هنگام لزوم) غافل نمى‌سازد، نه آنچه پنهان است او را از آنچه آشكار است بازمى‌دارد، و نه آنچه آشكار است او را از آنچه نهان است جدا مى‌سازد»؛ (و لا يلويه‌ [1] شخص عن شخص، و لا يلهيه صوت عن صوت، و لا تحجزه هبة عن سلب، و لا يشغله غضب عن رحمة، و لا تولهه‌ [2] رحمة عن عقاب، و لا يجنّه‌ [3] البطون عن الظّهور، و لا يقطعه‌

[1]. «يلوى» از ريشه «لىّ» بر وزن «حىّ» به معناى اعراض كردن و سر برگرداندن و منحرف ساختن است.

[2]. «توله» از «وله» بر وزن «فرح» به معناى حيرت و سرگردانى از شدّت غم و اندوه است و لذا به شخص عاشق غمگين «واله» گفته مى‌شود.

[3]. «يجن» از ريشه «جنّ» بر وزن «فنّ» به معناى مستور ساختن و پوشاندن است، لذا به كسى كه عقلش پوشيده شده، مجنون گفته مى‌شود و بر طايفه جن به جهت مستور بودن، اين لفظ اطلاق شده است و به-