عسكروا العساكر، و مدّنوا المدائن!).

امام عليه السّلام در اين عبارات پرمعنا و تكان‌دهنده بعد از اشاره به مرگ عبرت‌انگيز سليمان، نظرى به پهنه تاريخ پيشين بشريّت افكنده و از قدرتمندانى كه در زمان خود بر كشورها با جلال و جبروت حكومت مى‌كردند و امروز جز مشتى خاك از آنها باقى نمانده، ياد مى‌كند به خصوص روى چند گروه از آنها انگشت مى‌نهد:

نخست به «عمالقه» اشاره مى‌كند كه از فرزندان «عملاق» يكى از نوادگان نوح پيامبر بودند پيكرهاى قوى و نيرومندى داشتند و ساليان دراز بر شامات و غير شامات حكومت مى‌كردند.

سپس به فراعنه يعنى پادشاهان مصر كه از مقتدرترين شاهان تاريخ بودند مى‌پردازد و در سومين مرحله از صاحبان شهرهاى رسّ (رودخانه ارس يا چاهاى پرآبى كه در بعضى از مناطق ايران وجود داشت) سخن به ميان مى‌آورد؛ همانها كه در برابر پيامبران خداوند ايستادند، آنها را شهيد كردند، سنّتهاى الهى را خاموش ساختند و سنّتهاى ستمگران را احيا نمودند.

در آخرين مرحله اشاره‌اى كلّى به همه شاهان قدرتمند پيشين مى‌كند كه صاحب لشكر فراوان بودند و شهرهاى زيادى بنا نهادند؛ ولى سرانجام همگى در برابر مرگ زانو زدند و از فراز تختهاى زرّين به زير خاكهاى سرد و خاموش منتقل شدند.

1- شوكت سليمان عليه السّلام و مرگ او

برخلاف تورات كنونى كه سليمان عليه السّلام را پادشاهى جبار و بتخانه‌ساز و هوس‌باز معرفى كرده‌ [1]، قرآن مجيد او را پيامبرى بزرگ و پاك و خداترس مى‌شمرد و نمونه قدرت و

[1]. تورات، كتاب اوّل ملوك و پادشاهان.