جمله اوّل، كنايه كثرت افرادى است كه به دست آنها و با توطئه‌هاى آنها كشته مى‌شوند يا شديدا آزاد مى‌بينند.

جمله دوم، اشاره به اين است كه منافقان با انواع حيله‌ها و تملّقها تلاش مى‌كنند در تمام دل‌ها نفوذ كنند و خود را دوست همه‌كس قلمداد كنند، حتى كسانى كه باهم اختلاف دارند و در دو قطب مختلف‌اند و از اين طريق به فتنه‌انگيزى ادامه دهند. جمله سوم، اشاره به همدردى‌هاى دروغين آنها و اشك تمساح ريختن در مصائب مؤمنان است تا كينه‌ها و عداوتهاى درونى خود را به اين طريق بپوشانند و مردم را بفريبند و به دنبال خود به پرتگاه بكشانند و آنها را بيچاره كنند.

جمله چهارم، اشاره به كثرت كسانى است كه از آنها ضربه خورده و از كار افتاده‌اند و يا هلاك شده‌اند. اشاره به اين‌كه قربانيان آنها محدود نيست كه به آسانى بتوان از كنار آنها گذشت؛ به قدرى گسترده است كه گويى در هركوچه و برزنى كشته‌اى بر اثر توطئه‌هاى آنها افتاده است. به اين ترتيب اگر مسلمانان به موقع نقشه‌هاى آنها را نقش‌برآب نكنند، هيچ‌كس از ضربه‌هاى آنان در امان نخواهد بود.

جمله پنجم، از نيرنگهاى آنها براى نفوذ در دلها خبر مى‌دهد آنها همواره شريك دزد و رفيق قافله‌اند و نشانه‌هاى قافله را در اختيار سارقان مى‌گذارند و با آنها همكارى تنگاتنگ دارند و به همين دليل سعى مى‌كنند به هركسى وانمود كنند دوست صميمى او هستند. ششمين جمله نيز تكميل و تأكيدى است براى آنچه در جمله قبل آمد. آنها سعى دارند خود را شريك غم مردم نشان دهند و بر مصائب آنان اشك تمساح بريزند، هر چند در دل مى‌خندند و خوشحالند آرى اين است راه و رسم نفاق.

آن‌گاه امام عليه السّلام در ادامه سخن به دو صفت زشت و شوم ديگر آنان اشاره مى‌كند و مى‌فرمايد: «آنها پيوسته مدح و ثنا به هم وام مى‌دهند، و انتظار پاداش و جزا مى‌كشند»؛ (يتقارضون الثّناء، و يتراقبون الجزاء).