بالألقاب، و لا يضارّ بالجار، و لا يشمت‌ [1] بالمصائب، و لا يدخل في الباطل، و لا يخرج من الحقّ).

جمله‌ «لا يضيع ما استحفظ» مفهوم وسيعى دارد كه همه امانت‌هاى الهى و مردمى را شامل مى‌شود. از نماز گرفته كه قرآن درباره آن مى‌گويد « «وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى‌ صَلَواتِهِمْ يُحافِظُونَ» مؤمنان كسانى هستند كه بر نمازهاى خود محافظت دارند (از ريا و سمعه و هركارى كه به صحت نماز و يا قبول آن لطمه مى‌زند)». [2]

همچنين امانتهاى ديگرى؛ مانند قرآن مجيد و احكام اسلام، فرزندانى كه خدا به آنها داده و امانتهاى مختلفى كه مردم به آنها مى‌سپارند براى حفظ آنها سخت مى‌كوشند و هرگز به سبب سهل‌انگارى و غفلت و كوتاهى، آنها را تباه نمى‌كنند.

جمله‌ «لا ينسى ما ذكّر» اشاره به همه تذكّرات و يادآورى‌هاى مفيدى است كه از سوى خداوند و اولياء اللّه و معلّمان راستين و دوستان بيدار نسبت به آنها شده است؛ آرى آنها افراد فراموشكارى نيستند كه درس‌هاى هدايت را ناديده بگيرند و به آن پاى‌بند نباشند و هرگاه وسوسه‌هاى شيطان به سراغ آنها بيايد بى‌فاصله به ياد خدا و اندرزهاى اندرزگويان باايمان مى‌افتند و به راه بازمى‌گردند. قرآن مجيد مى‌گويد: « «إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ» پرهيزگاران هنگامى كه گرفتار وسوسه‌هاى شيطان مى‌شوند به ياد (خدا و پاداش و كيفر او) مى‌افتند، ناگهان بيدار مى‌شوند». [3]

جمله‌ «و لا ينابز بالألقاب» اشاره به همان چيزى است كه در قرآن مجيد آمده، مى‌فرمايد: « «وَ لا تَنابَزُوا بِالْأَلْقابِ» يكديگر را با لقب‌هاى زشت و ناپسند خطاب‌

[1]. «يشمت» از «شماتت» گرفته شده كه به معناى سرزنش كردن و در غم ديگرى شادى نمودن است.

[2]. مؤمنون، آيه 9.

[3]. اعراف، آيه 201.