نكنيد». [1] زيرا ذكر اين‌گونه القاب، آتش كينه و عداوت را در دل‌ها برمى‌انگيزد و طرف مقابل را به عكس العمل وامى‌دارد و فضاى جامعه را مسموم مى‌كند و شخصيت افراد را درهم مى‌شكند.

آزار نرساندن به همسايگان و شماتت نكردن مصيبت‌زدگان كه به دنبال مسئله «تنابز به القاب» آمده، اشاره به رعايت حقوق اجتماعى و احترام انسان‌ها در همه جوانب است.

قرآن مجيد و پيامبر اكرم و ائمه معصومين عليهم السّلام بارها سفارش رعايت حقوق همسايگان را كرده‌اند تا آنجا كه در سخنى ديگرى از امير مؤمنان على عليه السّلام مى‌خوانيم كه فرمود: «اللّه اللّه في جيرانكم فإنّهم وصيّة نبيّكم ما زال يوصي بهم حتّى ظنّنا أنّهم سيورّثهم؛ خدا را خدا را در مورد همسايگانتان فراموش نكنيد، زيرا پيامبر اكرم پيوسته سفارش آن‌ها را مى‌كرد تا آنجا كه ما گمان برديم آنها را در زمره وارثان قرار خواهد داد». [2]

از سوى ديگر مى‌دانيم مصيبت‌زده، همچون انسان مجروحى است كه نياز مبرم به تسليت دارد و شماتت مانند نمك پاشيدن بر زخم اوست و هيچ انسان باوجدانى چنين اجازه‌اى را به خود نمى‌دهد كه بر زخم كسى نمك بپاشد. در حديثى از امام صادق عليه السّلام مى‌خوانيم: «من شمت بمصيبة نزلت بأخيه لم يخرج من الدّنيا حتّى يفتتن؛ كسى كه برادر مسلمانش را در برابر مصيبتى كه به او وارد شده شماتت كند از دنيا بيرون نمى‌رود مگر اينكه خود به همان مصيبت گرفتار مى‌شود». [3]

آخرين اوصاف در جمله‌هاى بالا عدم ورود پرهيزگاران در باطل و عدم خروج از دائره حق است كه مفهوم وسيعى دارد و به مقتضاى آن پرهيزگار، در افكار باطل رفتار باطل و گفتار باطل وارد نمى‌شود و در همه‌چيز و همه‌جا و نسبت به هركس و هركار، تابع حق است و مطلقا از حق عدول نخواهد كرد.

[1]. حجرات، آيه 11.

[2]. نهج البلاغه، نامه‌ها، 47.

[3]. الكافى، جلد 2، صفحه 359.