آن‌گاه امام عليه السّلام در ادامه همان مسئله انتقاد از خويشتن به نكته زيباى ديگرى اشاره مى‌كند، مى‌فرمايد: «هرگاه يكى از آنها را مدح و ستايش كنند. از آنچه درباره او گفته شده به هراس مى‌افتد و مى‌گويد: من از ديگران نسبت به خود آگاهترم و پروردگارم به اعمال من از من آگاهتر است. بارالها! مرا به سبب نيكيهايى كه به من نسبت مى‌دهند مؤاخذه مفرما! و مرا برتر از آنچه آنها گمان مى‌كنند قرار ده و گناهانى را كه من دارم و آنها نمى‌دانند ببخش»؛ (إذا زكّي أحد منهم خاف ممّا يقال له، فيقول: أنا أعلم بنفسي من غيرى، و ربّي أعلم بي منّي بنفسي! اللّهمّ لا تؤاخذني بما يقولون، و اجعلني أفضل ممّا يظنّون، و اغفر لي ما لا يعلمون!).

مى‌دانيم يكى از موانع راه پيشرفت در درگاه خدا و در جامعه بشرى، مدح مداحان و تملق متملقان است كه بسيارى از سران جهان را به خطا افكنده و گمراه ساخته است.

پرهيزكاران پيوسته از ستايش ستايشگران بيمناكند، نكند سبب غرور و عجب آنها گردد و مورد مؤاخذه پروردگار واقع شوند. در عين حال از خدا مى‌خواهند كه برتر از ستايش آنها باشند و اگر خطا و گناه مخفيانه‌اى دارند، خدا آنها را ببخشد.

در حالى كه برنامه شبانه پرهيزگاران، خودسازى در سايه نيايش و عبادت و راز و نياز با خداست، روزانه آنها برنامه‌اى كاملا مردمى و اجتماعى دارند؛ تكيه بر علم و حلم و نيكوكارى و خوف در برابر انجام مسؤوليت‌ها دليل روشنى بر اين معناست.

عالم‌اند و با علم خود جامعه را هدايت مى‌كنند.

حليم‌اند و در مقابل تعصّب و لجاجت و ندانم‌كارى‌هاى افراد جاهل صبر مى‌كنند.

نيكوكارند و به اندازه توان خود به نيازمندان خدمت مى‌كنند.