بخش دوم‌

أمّا اللّيل فصافّون أقدامهم، تالين لأجزاء القرآن يرتّلونها ترتيلا.

يحزّنون به أنفسهم و يستثيرون به دواء دائهم. فإذا مرّوا بآية فيها تشويق ركنوا إليها طمعا، و تطلّعت نفوسهم إليها شوقا، و ظنّوا أنّها نصب أعينهم. و إذا مرّوا بآية فيها تخويف أصغوا إليها مسامع قلوبهم، و ظنّوا أنّ زفير جهنّم و شهيقها في أصول آذانهم، فهم حانون على أوساطهم، مفترشون لجباههم و أكفّهم و ركبهم، و أطراف أقدامهم، يطلبون إلى اللّه تعالى في فكاك رقابهم.

ترجمه‌

اما شب هنگام بر پاى خود (به نماز) مى‌ايستند و آيات قرآن را شمرده و با تدبر مى‌خوانند، به وسيله آن، جان خويش را محزون مى‌سازند و داروى درد خود را از آن مى‌طلبند. هنگامى كه به آيه‌اى مى‌رسند كه در آن، تشويق است (تشويق به پاداشهاى بزرگ الهى در برابر ايمان و عمل صالح) با اشتياق فراوان بر آن تكيه مى‌كنند و چشم جانشان با علاقه بسيار در آن خيره مى‌شود و گويى آن بشارت را در برابر چشم خود مى‌بينند و هنگامى كه به آيه‌اى مى‌رسند كه بيم و انذار در آن است (انذار در برابر گناهان) گوشهاى دل خويش را براى شنيدن آن باز مى‌كنند و گويى فريادها و ناله‌هاى زبانه‌هاى آتش دوزخ در درون گوششان طنين‌انداز است! آنها قامت خود را در پيشگاه خدا خم مى‌كنند (و به ركوع مى‌روند) و پيشانى و كف دست‌ها و سر زانوها و نوك انگشتان پا را (به هنگام سجده) بر زمين مى‌گسترانند و آزادى خويش را از پيشگاه خداوند متعال درخواست مى‌كنند.