أنفسهم منهم في البلاء كالّتي نزّلت في الرّخاء [1]).

در حال نعمت مست و مغرور نمى‌شوند و در بلا و مشكلات بى‌تابى و جزع ندارند؛ در همه حال راضى به رضاى خدا و تسليم در برابر اراده او هستند. به يقين از تلاش و كوشش براى مبارزه با مشكلات و فراهم كردن اسباب نعمتها فروگذار نمى‌كنند؛ ولى آنجا كه از تحت اراده آنها بيرون است، جز تسليم و رضا عكس العملى نشان نمى‌دهند؛ زيرا از يك سو مى‌دانند خداوند حكيم است و مهربان؛ از هركس، حتى از مادر مهربان‌تر و جز آنچه كه مصلحت بنده باايمان اوست، مقدّر نمى‌فرمايد.

از سوى ديگر مى‌دانند بى‌تابى در برابر بلا و حوادث ناگوار نه تنها مشكلى را حل نمى‌كند، بلكه اجر و پاداش آنها را بر باد مى‌دهد و گاه بر مشكلات نيز مى‌افزايد و سبب يأس و نوميدى و انفعال در برابر هرحادثه‌اى مى‌شود.

درباره اهميّت مقام تسليم و رضا، روايات فراوانى از معصومين عليهم السّلام وارد شده است؛ از جمله در حديثى از امام صادق عليه السّلام مى‌خوانيم: «رأس طاعة اللّه الصبر و الرّضا عن اللّه فيما احبّ العبد او كره، و لا يرضى عبد عن اللّه فيما احبّ أو كره إلّا كان خيرا له فيما أحبّ أو كره؛ برترين مرتبه اطاعت خداوند، صبر و رضا در همه چيزهايى است كه بندگان دوست دارند، يا دوست ندارند و هيچ بنده‌اى در همه اين امور از خدا راضى نمى‌شود، مگر اينكه خير او در آن است». [2]

مرحوم كلينى بعد از نقل اين روايت در كافى، دوازده روايت ديگر در اهميّت تسليم و رضا و مقامات مؤمنان راضى و تسليم در برابر اراده پروردگار ذكر كرده است.

امام عليه السّلام بعد از ذكر اوصاف فوق به يك وصف ديگر مهم پرهيزكاران مى‌پردازد كه نشانه ايمان قوىّ و اطمينان آنها به وعده‌هاى الهى است، مى‌فرمايد: «اگر سرآمد معيّنى كه‌

[1]. «رخاء» و «رخوه» در اصل به معناى سستى و نرمى است و هنگامى كه در مورد زندگى به كار رود به معناى زندگى توأم با آرامش و آسايش و وسعت است.

[2]. الكافى، جلد 2، صفحه 60، باب الرضا بالقضاء، حديث 1.